15 50
Ροκ επί πίστας
Οι 15 50 φόρεσαν φέτος τα μαύρα κοστούμια και ανέβηκαν στη σκηνή μαζί με τον Αντώνη Ρέμο. Το 2007 κυκλοφόρησαν το τρίτο τους άλμπουμ, με τίτλο «Οσα μπορείς». Τον Μάρτιο του 2008 δύο τραγούδια τους, το πρώτο ήταν ομώνυμο με την τελευταία τους δουλειά, και το «Αναπνέω», επιλέχθηκαν από τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο να ακουστούν στην ταινία του «Η σκόνη του χρόνου».
Σήμερα ο Ρουσσέτος Δημήτρογλου, κιθαρίστας της μπάντας, στην ερώτηση «Ποια ήταν η μεγαλύτερη τρέλα που έκανες με τους 15 50;», απαντά αυθόρμητα. Επιστρέφει στην περίοδο που έπαιζαν στο κυριλέ, για τα μέτρα τους, Οξυγόνο Live. Δηλώνει: «Μια βραδιά, ο Αλέξανδρος (ο τραγουδιστής) είχε βάλει στοίχημα αν μπορούσαμε να ξεσηκώσουμε το μαγαζί. Ηταν πολύ κυριλέ, στημένο. Στη διάρκεια της εμφάνισής μας, ο Αλέξανδρος άρχισε να καλεί κόσμο στη σκηνή. Ξαφνικά το κοινό άρχισε να πετάει καρέκλες, ποτήρια, ό,τι έβρισκε μπροστά του... Ανάμεσα σε όλο αυτό το ντελίριο, με πλησίασε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου λέγοντας: "Είμαι με ένα παρεάκι πολύ καλό. Την έχουμε κάνει ψώνιο με την πάρτη σας, συνεχίστε..."».
Οι 15 50 έχουν δεμένο, ροκ ήχο. Φέτος εμφανίζονται στο Διογένης Studio. Μαζί με τον Αντώνη Ρέμο. Αραγε νιώθουν πως η επιλογή τους να εμφανιστούν σε έναν χώρο ταγμένο στο μπουζούκι μπορεί να ερμηνευτεί ως ροκ φάλτσο; Ο Ρουσσέτος δηλώνει: «Το Διογένης Studio είναι ένα από τα πιο ιστορικά μαγαζιά της Αθήνας. Εχει φιλοξενήσει ονόματα μεγαθήρια. Φέτος είμαστε ο Αντώνης Ρέμος και εμείς. Είναι παραστάσεις υπερπαραγωγές με ακροβάτες και χορευτές από όλον τον κόσμο.
Είναι μεγάλη εμπειρία και μεγάλη πρόκληση να παίζεις σε έναν τέτοιο χώρο από άποψη χωρητικότητας και ποιότητας ήχου». Τι άλλο; O Ρουσσέτος έχει να πει κάτι ακόμα: «Αν ο γιος ή η κόρη μου θελήσουν να ασχοληθούν με το ροκ, αν καταλάβω πως μπορούν να γίνουν καλοί μουσικοί, θα τους αποτρέψω. Θα το κάνω για να τον/την πεισμώσω και να κάνει στα σίγουρα αυτό που θέλει».
15 50
Αλέξανδρος Μίχος (φωνητικά)
Ρουσσέτος Δημητρόγλου (κιθάρες)
Γιάννης Κουμέττης (μπάσο)
Τάσος Σταύρακας (πλήκτρα)
Ιωσήφ Μοσχόπουλος (φωνητικά και κιθάρα)
Transistor
Επαναστάτες με αιτία
Για έναν λόγο που δεν μπορεί να εξηγηθεί εύκολα, οι Transistor λάμπουν. Πριν σου μιλήσουν για αυτό που τους συμβαίνει, θα ακούσεις την άποψή τους για όλο αυτό που μπορεί να ονομαστεί εγχώρια δισκογραφία. Λένε: «Το ραδιόφωνο μας κουράζει. Οι σταθμοί έχουν επαναπαυτεί στην ευκολία του playlist. Δεν ψάχνουν το καινούριο. Θυμάσαι παλιά; Τις μέρες που άκουγες ραδιόφωνο γιατί έψαχνες τη νέα μπάντα, το τραγούδι που θα ταυτιζόσουν μαζί του».
Είναι λογικό. Εχει συμβολικό ειρμό. Οι Transistor μιλούν για το ραδιόφωνο. Το πρώτο θέμα που επέλεξαν να θίξουν έχει σχέση με το όνομά τους. Οταν τους ρωτώ: «Ζείτε από την μπάντα σας;», oι Transistor πρώτα κοιτούν απορημένοι. Μετά λένε: «Γνωρίζεις ροκ γκρουπ στην Ελλάδα που ζει από τη μουσική του;». «Αυτό δεν θα ήταν το δίκαιο;», τους απαντώ και εκείνοι λένε: «Ηχογραφούμε τα άλμπουμ με δικά μας χρήματα. Πληρώνουμε τη συντήρηση των οργάνων. Αν είχαμε 5 live τον μήνα για έναν χρόνο, τότε ίσως το καταφέρναμε». Αν ο ουρανός είναι γκρι και δεν σου αρέσει, έχεις μόνο μία επιλογή: Να περιμένεις. Οι Transistor έχουν μάθει στην αναμονή.
Λένε: «Η ελληνική ροκ σκηνή προχωρά αργά. Δεν μπορείς να το αλλάξεις αυτό. Αλλά είναι κάποιες βραδιές που λες "η ζωή στο γκρουπ μ' αρέσει πολύ". Ετσι νιώσαμε στις τελευταίες συναυλίες που δώσαμε στα Γιάννενα. Ο χώρος που παίζαμε ήταν ασφυκτικά γεμάτος. Υπήρχαν παιδιά που δεν κατάφεραν να μπουν μέσα. Βλέπαμε τα μάτια τους να μας κοιτούν μέσα από τα παράθυρα. Πίνανε ποτά στην υγειά μας. Πίναμε στην υγειά τους». Οι Transistor έγραψαν το κομμάτι απόσπασμα του οποίου ακούμε μέσα από τη διαφήμιση της Lacta. Οταν τους ζητάμε να μας το σχολιάσουν, λένε: «Το "Divine" είναι ένα τυπικό κομμάτι Transistor. Οταν το γράφαμε, δεν σκεφτόμασταν το προϊόν που θα συνόδευε. Αυτό που θελήσαμε ήταν να ακουγόμασταν εμείς χωρίς να ρίχναμε στάλα νερό στο κρασί μας».
Transistor
Μαρία Κουρμούλη (lead vocals, backing vocals),
Νίκη Καραγεώργου (keyboards, samples, backing vocals),
Στέλιος Σαβρανάκης (guitars),
Δημήτρης Καλαντζής (drums),
Duru (bass)
Rosebleed
Too young to be true
Σημειολογία σε μια αντίφαση. «Ανυπομονούμε για μια συναυλία ?έξω?. Οπου έπειτα από ένα τραγούδι θα μιλήσουμε στη γλώσσα των στίχων του». Οι Rosebleed είναι Ελληνες. Εχουν αγγλικό στίχο. Αισθάνονται αμήχανα όταν ένα τραγούδι τους τελειώνει και απαντούν στο χειροκρότημα που ακούν λέγοντας: «Ευχαριστούμε Καβάλα», «Ευχαριστούμε Σέρρες». Κατά τα άλλα, είναι αρκετά μικροί για το «βαρύ» βιογραφικό τους. Τι εννοώ; Το περασμένο καλοκαίρι, στο ΟΑΚΑ, άνοιξαν τη συναυλία του Κάρλος Σαντάνα. Από το πενταμελές γκρουπ ο μεγαλύτερος είναι 23 ετών. Το μέλλον σίγουρα ελπιδοφόρο για την μπάντα που γεννήθηκε πριν από πέντε χρόνια. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο «White balloons». Σε ένα κομμάτι συμμετείχε και ο Φίλλιπος Πλιάτσικας. Το γκρουπ δηλώνει: «Στη χώρα μας η μεγαλύτερη μάζα του πληθυσμού ακούει λαϊκούς καλλιτέχνες. Αν ποτέ μας πρότειναν να ανοίξουμε τις εμφανίσεις γνωστού λαϊκού τραγουδιστή κατηγορίας "μεγάλης πίστας", για μας θα σημαίνει πως θα προβάλλαμε τη μουσική μας σε μια μάζα κόσμου που δεν θα την άκουγε. Οπως κι αν έχει, για μας έχει μεγάλη σημασία με το ποιον θα συνεργαζόμασταν. Υπάρχουν ηθικά και αισθητικά όρια. Οι Rosebleed είναι αρκετά νεαροί για να συγκρίνουν το χτες και το σήμερα του αγγλόφωνου ελληνικού ροκ. Μας λένε: «Τι εννοείτε όταν λέτε χτες; Δεν ήμασταν εκεί να ακούσουμε τα συγκροτήματα που εννοείτε. Απλά, νιώθουμε πως κάποια πράγματα πάνε προς το καλύτερο». Οι Rosebleed ψάχνονται να φύγουν από δω. Γι' αυτό το μεγάλο επιθυμητό βήμα διαβατήριο είναι το άλμπουμ τους. Θέλουν να το κυκλοφορήσουν στο εξωτερικό. Και μετά; Μετά να κλείσουν live στις χώρες όπου θα υπάρχει. Στην ερώτηση όταν μεγαλώσετε, όταν γίνετε γονείς. αν η κόρη ή ο γιος σας ρωτήσουν «Θέλω να φτιάξω ροκ συγκρότημα, εσείς τι θα κάνατε;» Ηταν: «Μα και φυσικά. Μπορείς να κάνεις ό,τι θες με τη ζωή σου».
Rosebleed Βασίλης Αυγουστάκης (φωνητικά),
Αρθούρος Πεγής (κιθάρες),
Γιάννης Βουδούρης (μπάσο),
Ορέστης Χατζηθεοδώρου (τύμπανα),
Δανάη Nielsen (πλήκτρα),
Locomondo
Οι ωραίοι τρελοί
«Eίμαστε πολύ ευτυχισμένοι που ζούμε από το συγκρότημα. Η μουσική μάς παρέχει τα προς το ζην. Και αυτό είναι μεγάλο πράγμα για μια παρέα μουσικών όπως εμείς, που ζουν στην Ελλάδα και παίζουν τη μουσική που τους αρέσει». Οι Locomondo περισσότερο από ska reggae μπάντα είναι μια «ατρόμητη» παρέα. Από εκείνες που ο καλλιτεχνικός συμβιβασμός ισοδυναμεί με κάτεργο. Στην ερώτηση «Αν σας πρότειναν να ανοίγετε τις εμφανίσεις λαϊκού τραγουδιστή σε ?μεγάλη πίστα?, θα δεχόσασταν;», απάντησαν: «Τέτοιες προτάσεις έχουμε δεχτεί κατά καιρούς, αλλά επιλέξαμε να ακολουθήσουμε τον δικό μας δρόμο. Ετσι όπως τον έχουμε χαράξει από την αρχή». Οι Locomondo έγιναν γκρουπ το 2004. Εχουν κυκλοφορήσει τέσσερα άλμπουμ. Το δεύτερο ηχογραφήθηκε στη «μάνα» του ήχου τους, την Τζαμάικα. Αυτή η δουλειά είχε τον τίτλο «12 μέρες στην Τζαμάικα». Σχεδόν παντού, σε κάθε μπαρ, έχεις ακούσει τους Locomondo να διασκευάζουν «κλασική» ελληνική σύνθεση («Φραγκοσυριανή», «Καραπιπερίμ» κ.ά.). Γιατί τους συμβαίνει αυτό;
Οι Locomondo «αυτοψυχαναλύονται»: «Δεν έχουμε κάποια συνταγή. Οι διασκευές προκύπτουν είτε από τζαμαρίσματα είτε από την αυθόρμητη ιδέα τού τι θα γινόταν αν παίζαμε το συγκεκριμένο τραγούδι με τον δικό μας τρόπο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλες οι διασκευές που κάναμε έγιναν με απόλυτο σεβασμό στην αρχική εκτέλεση του τραγουδιού και την αγνή πρόθεση να δώσουμε τη δική μας οπτική στο συγκεκριμένο τραγούδι». Loco, στα ισπανικά, σημαίνει τρελός. Mondo, στην ίδια γλώσσα, σημαίνει κόσμος. Ποιο άραγε ήταν το πιο loco live που έδωσε στη ζωή της αυτή η επταμελής μπάντα; «Η συναυλία στο Rockwave με τον Manu Chao και την Patti Smith το καλοκαίρι του 2008. Ηταν εκπληκτική εμπειρία να παίζεις μπροστά σε τόσο κόσμο (σ.σ.: Περίπου 30.000 θεατές) και να γνωρίζεις τέτοιους καλλιτέχνες από κοντά. Το γλέντι που ακολούθησε στα παρασκήνια μετά τη συναυλία με τον Manu Chao και την μπάντα του θα μας μείνει αξέχαστο».
Locomondo
Μάρκος Κούμαρης (φωνή, κιθάρα)
Γιάννης Βαρνάβας (κιθάρα)
Σταμάτης Γούλας (πλήκτρα)
Σπύρος Μπεσδέκης (μπάσο)
Στράτος Σουντρής (τύμπανα)
Μέλισσες
Φρέσκο αίμα
«Η μουσική είναι μία», λένε οι Μέλισσες. «Δεν έχουμε πρόβλημα με κανέναν. Θα μπορούσαμε να παίξουμε παρέα με λαϊκό τραγουδιστή που θα μας άρεσε. Θα μπορούσαμε να πάρουμε μέρος και σε συναυλία παρέα με punk rock συγκροτήματα τα έσοδα της οποίας θα πήγαιναν υπέρ πολιτικών κρατουμένων. Δεν μας αρέσουν τα κολλημένα μυαλά. Δεν είμαστε κολλημένοι». Από ό,τι φαίνεται ακόμα και στη Eurovision δεν θα είχαν πρόβλημα να φτάσουν. Το χιτ τους «Κρυφά» είναι ένα μίγμα ποπ και ροκ μουσικής. Οι Μέλισσες υπάρχουν από το 2008. Η δισκογραφική τους εταιρεία κάνει πολλά για να ακουστούν από παντού. Οι ίδιοι δηλώνουν: «Το ότι υπογράψαμε σε δισκογραφική εταιρεία που πιστεύει σε εμάς είναι υπέροχο. Ηταν η πιο σημαντική στιγμή στην ιστορία της μπάντας. Αισθανόμαστε λες και άνοιξε η πόρτα ενός αεροδρομίου που θα μας οδηγήσει στο αεροπλάνο της απογείωσής μας. Βέβαια, μέχρι να πετάξεις θα χρειαστεί προσπάθεια, αλλά εμείς δεν το βλέπουμε αλλιώς». Οι Μέλισσες δεν πήραν το όνομά τους λόγω εργατικότητας στο ροκ. Λένε: «Οταν δημιουργούμασταν, αποφασίσαμε να τηρούμε το δικό μας πρωτόκολλο. Η άφιξη νέου μέλους στην μπάντα σφραγιζόταν με ζεστό ρακόμελο, αγορασμένο από συγκεκριμένο μαγαζί στο Θησείο. Οταν ήρθε η στιγμή να αποφασίσουμε το όνομά μας πέρασε ένας τύπος φωνάζοντας «O μελάς, ο μελάς, το πιο γλυκό μέλι από τις καλύτερες μέλισσες...».
Οι Μέλισσες ζουν το όνειρό τους και κανείς δεν μπορεί να τους το αρνηθεί αυτό. Οταν τις ρωτήσεις για τη «φυσική κατάσταση» της ελληνικής ροκ σκηνής θα σου πουν: «Από τότε που διαλύθηκαν οι Τρύπες, το ελληνικό ροκ ακολουθεί πιο underground μονοπάτια. Το σημαντικό για κάθε μπάντα είναι να προσαρμόζεται με αυτό που ονομάζει καινούριο χωρίς να χάνει τον χαρακτήρα της. Εμείς δεν κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Δεν θέλουμε να χάσουμε τη μαγεία των στιγμών που ζούμε τώρα».
Μέλισσες
Χρήστος Μάστορας (Vocals),
Θάνος Λαίτσας Laitsas (Guitars),
Κωνσταντίνος Μαυρογένης (Bass),
Παντελής Κυραμαργιός (keys),
Ιάκωβος Σαμψάκης (Drums)
Cyanna
Οι στοχευμένοι
«Είναι θέμα επιλογής να διοχετεύεις όλη σου την ενέργεια και τον χρόνο σε κάτι που νιώθεις πως είναι αληθινό. Δεν έχουμε κάνει καμία θυσία για να παραμείνουμε συγκρότημα. Το να είσαι ο εαυτός σου δεν είναι θυσία. Είναι αυτονόητο». Οι Cyanna δημιουργήθηκαν το 2005. Πάνε για καριέρα. Οπως πλέον οι περισσότερες ελληνικές μπάντες έχουν μάνατζερ (ρόλο άγνωστο στις εγχώριες μπάντες των 80's και 90's). Και λένε πως αυτό που τους λείπει είναι να πάνε διακοπές: «Δεν έχουμε κάτσει από το 2006. Οταν ξεκινούσαμε τις ηχογραφήσεις του προηγούμενου άλμπουμ μας (σ.σ.: Εκείνο που λεγόταν «Just a Crush»)». Οι Cyanna σήμερα κυκλοφορούν νέα δουλειά. Λένε πως: «Εχει τον ήχο που βγαίνει στα live μας. Οταν τα electropop dancerock κομμάτια μας αποδίδονται ζωντανά σε ένα πιο ομοιογενές rock ’n’ roll σόου». Τα παιδιά δεν θέλουν να κάνουν λάθη. Εκαναν ένα. Το πρώτο τους άλμπουμ είχε ελληνικό στίχο. Το μετάνιωσαν. Δεν κοιτούν πίσω. Οταν δίνουν άποψη για την ελληνική ροκ σκηνή, λένε: «Μιλάμε για μια χούφτα ανθρώπων κατακερματισμένη σε πολλές κλίκες. Δεν υπάρχει ένα κοινό μέτωπο ανθρώπων που να υποστηρίζουν οτιδήποτε αποτελεί εναλλακτική πρόταση στο ελληνικό mainstream και όπως αυτό ορίζεται μέσα από τα σκυλάδικα και τη Eurovision. Αυτά που φαίνεται να αλλάζουν είναι το κοινό, λόγω του ίντερνετ και του ταξιδέματος πληροφοριών γρήγορα, και η θεαματική πτώση του ελληνικού mainstream. Θεωρούμε αδύνατο να εμφανιστούμε δίπλα σε καλλιτέχνες που δεν μας εκφράζουν. Δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουμε συμπεριφορά επειδή θα το απαιτήσει ένα μαγαζί που θέλει να συνεργαστούμε». Φωτογενείς και πεπεισμένοι πως ως μπάντα όσα κάνουν τους φέρνουν πιο κοντά στην ισορροπία, οι Cyanna έχουν κάθε δικαίωμα να χορεύουν μέσα σε ένα όνειρο που δίνει σημασία στις ανάσες τους. Λένε: «Χωρίς την μπάντα, καθένας από εμάς δεν θα είχε στόχο στη ζωή του».
Cyanna
Nick Sid (Piano & Synth),
Spyreas Sid (Vocals),
Anthony (Guitars),
Jason (Drums)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου