Διάβασα τις προάλλες πως ο Freddie Mercury ήταν gay και ο κόσμος μου γκρεμίστηκε. Πες μου πως δεν είναι αλήθεια.
Σε ποιόν ακριβώς κόσμο ζείτε; εννοώ σε ποιο πλανητικό σύστημα; γιατί στον γαλαξία μας και σε καναδυό ακόμη γειτονικούς, αυτό το ιντριγκαδόρικο ερώτημα έχει προ ετών φωτός απαντηθεί. Μπορείτε να σκουπίσετε τους σοβάδες τώρα;
Θέλω να μου πεις σε ποιον δίσκο των Ramones μπορώ να ακούσω ένα εμπνευσμένο solo κιθάρας. Έστω κι αν κρατά μισό λεπτό. Έβαλα στοίχημα πως υπάρχει, πες μου γιατί θα σκάσω.
Και μισόν αιώνα να μπορούσατε να κρατήσετε την αναπνοή σας, σόλο δεν θα βρείτε. Το Χόλυ Γκράαλ πιο εύκολα το βρίσκετε αν το πάρετε απόφαση. Οι άνθρωποι ξέραν να παίζουν δυο ακόρντα, στο τρίτο το έριχναν στις μπύρες για να το γιορτάσουν που τους βγήκε και στο τέταρτο καπνίζαν τα αγαθά του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Μπομπ Μάρλει για να πανηγυρίσουν. Αν τους έβγαινε κανένα solo κατά λάθος, θα κινδύνευε όλη η παραγωγή της Κολομβίας.
Μια που είπες Μπομπ Μάρλει. Βγήκε αυτός ποτέ νηφάλιος στη σκηνή; μπήκε ποτέ άκαπνος στο studio;
Όχι. Εξάλλου στο studio που ηχογραφούσε δεν είχε εξαερισμό και έμπαινε αμέσως μετά τον Peter Tosh και πριν τον Bunny Wailer. Ακόμη κι εγώ ο ανέμπνευστος να έμπαινα μετά, θα έγραφα κανένα επικό τριών χιλιάδων λέξεων.
Λένε πως ο Stevie Wonder δεν ήταν τυφλός αλλά ήταν ένα κόλπο του μάρκετινγκ για να πουλήσει. Ισχύει;
Koιτάξτε, εγώ αυτές τις ύαινες του μάρκετινγκ δεν τις έχω σε μεγάλη υπόληψη αλλά ο άνθρωπος ήταν σίγουρα θεότυφλος. Ίσως λιγότερο από αυτόν που έκανε καλά ο Χριστός αλλά περισσότερο από τον Andrea Bocelli που ούτε ένα Ray-ban απ’ τους κινέζους κατόρθωσε ν’ αγοράσει παρότι έχει χεστεί στο τάλιρο, σχώρα με Θεέ μου.
Τελικά ποιός ήταν οι Pink Floyd; ο Syd Barrett, ο David Gilmour ή ο Roger Waters;
O Pink Anderson και ο Floyd Council. Τα υπόλοιπα αφορούν την ιστορία και το συναίσθημα που βαραίνει πάντα προς τους αλαφροΐσκιωτους. Άλλωστε οι Floyd της πρώτης περιόδου - ως το 1968- με τον Βarrett, έχουν τόση σχέση με αυτούς του Dark Side of the Moon και του Wall όση εγώ με τον Freddο.
Έτσι που τον αποπήρες τον προηγούμενο με κάνεις να μη θέλω να σε ρωτήσω αν οι Sex Pistols ήταν ο John Lydon ή ο Sid Vicious.
Aλλά με ρωτάς γιατί σε τρώει ο κώλος σου. Κανείς από τους δυο. Λοιπόν, ο Malcolm McLaren ήταν το μεγαλύτερο τσακάλι του μάνατζμεντ και του μάρκετινγκ ever, τι Philip Kotler και ποιος Seth Godin. Ακόμη και τους αδερφούς Κατσάμπα να έπιανε τότε στα χέρια του, η ιστορία της punk θα είχε γραφτεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Απλά ίσως με λίγο περισσότερο πο-ρο-πομ-πομ…
Η ιστορία περί αποκεφαλισμού νυχτερίδας με τα δόντια του Ozzy Osbourne έχει βάση; και γιατί νυχτερίδα και όχι κανένα χάμστερ;
Γι αυτό το θέμα ήδη έχω απαντήσει επαρκώς στον πρώτο κύκλο σεμιναρίων. Xωρίς χάμστερ. Μα τι ράτσα ηλίθιος είστε…άκου χάμστερ…χάθηκαν τα ιγκουάνα;
Ο μεγαλύτερος πιανίστας της rock όλων των εποχών ήταν ο…..
Mότσαρτ. Ασυζητητί. Αν σκεφτεί κανείς τι έκανε, τι έπαιξε και πώς έζησε ο άνθρωπος διακόσα τόσα χρόνια πριν, όλους τους Jerry Lee Lewis και Ray Manzarek να βάλεις τον ένα πάνω στον άλλον δεν θα φτάσουν ούτε στο σκαμπό του Βόλφι. Θα έλεγα Καρβέλας αλλά δεν είχα την τύχη ν’ ακούσω το Ρέκβιεμ του. Not yet. Αλλά αισιοδοξώ.
Λένε πως αισθησιακότερη φωνή από αυτήν του Barry White δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει. Κάνει – έτσι λένε- τις θηλυκές ορμόνες να ουρλιάζουν από ηδονή χωρίς καν προκαταρκτικά. Αν είναι έτσι, να πάω να αγοράσω τα Άπαντά του, βαριέμαι την πολλή κουβέντα «πριν». Και την «μετά» βαριέμαι αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό, εδώ μιλάμε για μουσική, σωστά;
Σωστά. Για να μην ξοδεύεστε άδικα όμως, πάτε μια βόλτα σε μια φάρμα με γελάδια και ηχογραφήστε τα με το κινητό σας όσο τα αρμέγουν. Δεν πρόκειται οι θηλυκές ορμόνες να καταλάβουν τη διαφορά, αυτές αν είναι να έρθει η ώρα τους να τρελλαθούν, τρελλαίνονται και με Πλιάτσικα. Αλλά δεν είναι το θέμα μας ο Φίλιππας, εδώ μιλάμε για μουσική, σωστά;
Σε ποιόν ακριβώς κόσμο ζείτε; εννοώ σε ποιο πλανητικό σύστημα; γιατί στον γαλαξία μας και σε καναδυό ακόμη γειτονικούς, αυτό το ιντριγκαδόρικο ερώτημα έχει προ ετών φωτός απαντηθεί. Μπορείτε να σκουπίσετε τους σοβάδες τώρα;
Θέλω να μου πεις σε ποιον δίσκο των Ramones μπορώ να ακούσω ένα εμπνευσμένο solo κιθάρας. Έστω κι αν κρατά μισό λεπτό. Έβαλα στοίχημα πως υπάρχει, πες μου γιατί θα σκάσω.
Και μισόν αιώνα να μπορούσατε να κρατήσετε την αναπνοή σας, σόλο δεν θα βρείτε. Το Χόλυ Γκράαλ πιο εύκολα το βρίσκετε αν το πάρετε απόφαση. Οι άνθρωποι ξέραν να παίζουν δυο ακόρντα, στο τρίτο το έριχναν στις μπύρες για να το γιορτάσουν που τους βγήκε και στο τέταρτο καπνίζαν τα αγαθά του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Μπομπ Μάρλει για να πανηγυρίσουν. Αν τους έβγαινε κανένα solo κατά λάθος, θα κινδύνευε όλη η παραγωγή της Κολομβίας.
Μια που είπες Μπομπ Μάρλει. Βγήκε αυτός ποτέ νηφάλιος στη σκηνή; μπήκε ποτέ άκαπνος στο studio;
Όχι. Εξάλλου στο studio που ηχογραφούσε δεν είχε εξαερισμό και έμπαινε αμέσως μετά τον Peter Tosh και πριν τον Bunny Wailer. Ακόμη κι εγώ ο ανέμπνευστος να έμπαινα μετά, θα έγραφα κανένα επικό τριών χιλιάδων λέξεων.
Λένε πως ο Stevie Wonder δεν ήταν τυφλός αλλά ήταν ένα κόλπο του μάρκετινγκ για να πουλήσει. Ισχύει;
Koιτάξτε, εγώ αυτές τις ύαινες του μάρκετινγκ δεν τις έχω σε μεγάλη υπόληψη αλλά ο άνθρωπος ήταν σίγουρα θεότυφλος. Ίσως λιγότερο από αυτόν που έκανε καλά ο Χριστός αλλά περισσότερο από τον Andrea Bocelli που ούτε ένα Ray-ban απ’ τους κινέζους κατόρθωσε ν’ αγοράσει παρότι έχει χεστεί στο τάλιρο, σχώρα με Θεέ μου.
Τελικά ποιός ήταν οι Pink Floyd; ο Syd Barrett, ο David Gilmour ή ο Roger Waters;
O Pink Anderson και ο Floyd Council. Τα υπόλοιπα αφορούν την ιστορία και το συναίσθημα που βαραίνει πάντα προς τους αλαφροΐσκιωτους. Άλλωστε οι Floyd της πρώτης περιόδου - ως το 1968- με τον Βarrett, έχουν τόση σχέση με αυτούς του Dark Side of the Moon και του Wall όση εγώ με τον Freddο.
Έτσι που τον αποπήρες τον προηγούμενο με κάνεις να μη θέλω να σε ρωτήσω αν οι Sex Pistols ήταν ο John Lydon ή ο Sid Vicious.
Aλλά με ρωτάς γιατί σε τρώει ο κώλος σου. Κανείς από τους δυο. Λοιπόν, ο Malcolm McLaren ήταν το μεγαλύτερο τσακάλι του μάνατζμεντ και του μάρκετινγκ ever, τι Philip Kotler και ποιος Seth Godin. Ακόμη και τους αδερφούς Κατσάμπα να έπιανε τότε στα χέρια του, η ιστορία της punk θα είχε γραφτεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Απλά ίσως με λίγο περισσότερο πο-ρο-πομ-πομ…
Η ιστορία περί αποκεφαλισμού νυχτερίδας με τα δόντια του Ozzy Osbourne έχει βάση; και γιατί νυχτερίδα και όχι κανένα χάμστερ;
Γι αυτό το θέμα ήδη έχω απαντήσει επαρκώς στον πρώτο κύκλο σεμιναρίων. Xωρίς χάμστερ. Μα τι ράτσα ηλίθιος είστε…άκου χάμστερ…χάθηκαν τα ιγκουάνα;
Ο μεγαλύτερος πιανίστας της rock όλων των εποχών ήταν ο…..
Mότσαρτ. Ασυζητητί. Αν σκεφτεί κανείς τι έκανε, τι έπαιξε και πώς έζησε ο άνθρωπος διακόσα τόσα χρόνια πριν, όλους τους Jerry Lee Lewis και Ray Manzarek να βάλεις τον ένα πάνω στον άλλον δεν θα φτάσουν ούτε στο σκαμπό του Βόλφι. Θα έλεγα Καρβέλας αλλά δεν είχα την τύχη ν’ ακούσω το Ρέκβιεμ του. Not yet. Αλλά αισιοδοξώ.
Λένε πως αισθησιακότερη φωνή από αυτήν του Barry White δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει. Κάνει – έτσι λένε- τις θηλυκές ορμόνες να ουρλιάζουν από ηδονή χωρίς καν προκαταρκτικά. Αν είναι έτσι, να πάω να αγοράσω τα Άπαντά του, βαριέμαι την πολλή κουβέντα «πριν». Και την «μετά» βαριέμαι αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό, εδώ μιλάμε για μουσική, σωστά;
Σωστά. Για να μην ξοδεύεστε άδικα όμως, πάτε μια βόλτα σε μια φάρμα με γελάδια και ηχογραφήστε τα με το κινητό σας όσο τα αρμέγουν. Δεν πρόκειται οι θηλυκές ορμόνες να καταλάβουν τη διαφορά, αυτές αν είναι να έρθει η ώρα τους να τρελλαθούν, τρελλαίνονται και με Πλιάτσικα. Αλλά δεν είναι το θέμα μας ο Φίλιππας, εδώ μιλάμε για μουσική, σωστά;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου