Ακόμα και οι περιβαλλοντολόγοι που ανησυχούν για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από τα συμβατικά εργοστάσια ενέργειας, βγαίνουν δειλά δειλά και υποστηρίζουν την τεχνολογία που για
δεκαετίες απέρριπταν ως επικίνδυνη. Οι αρχικοί τους όμως φόβοι και ενδοιασμοί φαίνονται να αποδεικνύονται αληθινοί: Η πυρηνική ενέργεια δεν είναι μαγική λύση για το περιβάλλον όσο ασφαλής και να γίνει!
Σήμερα, οι πυρηνικοί σταθμοί τροφοδοτούν το 16% της παγκόσμιας ζήτησης σε ηλεκτρισμό, ένα σχετικά μικρό ποσοστό σε σχέση με το 39% που παράγουν τα εργοστάσια λιγνίτη-λιθάνθρακα. Στις ΗΠΑ που, προς το παρόν, οδηγούν τις εξελίξεις η πυρηνική ενέργεια έχει καταφέρει για δεκαετίες να κρατήσεις σταθερά το μερίδιο αγοράς που κατέχει στο 20% αυξάνοντας την ισχύ στους περισσότερους από τους 104 πυρηνικούς σταθμούς που διαθέτει.
Ωστόσο, τα τελευταία τριάντα χρόνια, η κατασκευή νέων αντιδραστήρων παρέμεινε στάσιμη εξαιτίας του μεγάλου κόστους και τον νομικών επιπλοκών για την απόκτηση άδειας λειτουργίας πυρηνικού σταθμού. Αν και η νομοθεσία για την απόκτηση άδειας απλοποιήθηκε, από το 1978 και ύστερα δεν χτίστηκε κανένας νέος σταθμός. Ο τελευταίος αντιδραστήρας που ολοκληρώθηκε ήταν ο Watts Bar 1 με άδεια που εκδόθηκε το 1970 και είναι σε λειτουργία μόλις 12 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι, παρά την ανανέωση των αδειών κατά μια εικοσαετία, μέχρι το 2030 ο στόλος των πυρηνικών αντιδραστήρων στις ΗΠΑ θα απαιτεί αυξημένες επισκευαστικές εργασίες αν δεν χτιστούν νέοι σταθμοί.
Οι Κίνα και η Ινδία, που μπαίνουν για τα καλά πλέον στο παιχνίδι της πυρηνικής ενέργειας, καλύπτουν μόνο το 2-3% των αναγκών τους με αυτόν τον τρόπο. Και στον ίδιο χρονικό ορίζοντα, το 2030, μπορούν να ελπίζουν μόνο σε 4-5%. Για δύο δεκαετίες λοιπόν ακόμη αυτές οι χώρες θα συνεχίσουν να βασίζονται σε ορυκτά καύσιμα για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της γενιάς της ενέργειας.
Οι υπέρμαχοι της πυρηνικής ενέργεια υποστηρίζουν ότι το βασικό πρόβλημα των πυρηνικών σταθμών, που είναι η διαχείριση των αποβλήτων τους, θα έχει λυθεί μέχρι τότε. Είτε αυτό είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας είτε όχι δεν έχει σημασία. Γιατί πολύ απλά, η πυρηνική επανάσταση θα τρέχει πίσω από τις εξελίξεις. Το 2030, η παγκόσμια κατανάλωση ενέργειας υπολογίζεται ότι θα έχει αυξηθεί κατά 85% ενώ αν η πυρηνική βιομηχανία διπλασιάσει την απόδοση της στον ίδιο χρόνο θα έχει μόλις καταφέρει να διατηρήσει το 16% της παγκόσμιας αγοράς.
Βάζοντας στην εξίσωση και το περιβάλλον, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Οι συντηρητικότερες εκτιμήσεις λένε ότι το περιθώριο για να μειώσουμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα είναι μια δεκαετία. Ένα πυρηνικό εργοστάσιο, με συντηρητικές πάλι εκτιμήσεις, χρειάζεται περίπου 10-12 χρόνια. Επομένως είναι πολύ αργά για να σώσει η πυρηνική ενέργεια το περιβάλλον.
Κάποιοι αισιόδοξοι, ωστόσο, υποστηρίζουν ότι με την παρούσα τεχνολογία ο χρόνος κατασκευής ενός πυρηνικού σταθμού μπορεί να μειωθεί στα τέσσερα χρόνια. Σε ιδανικές συνθήκες φυσικά. Πάλι, όμως, μια ραγδαία αύξηση στις κατασκευές πυρηνικών σταθμών θα κολλούσε σε βιομηχανικά μποτιλιαρίσματα. Οι εταιρείες που κατασκευάζουν ατσάλι, τσιμέντο και άλλα υλικά ανάλογης ποιότητας με αυτή που απαιτείται για την κατασκευή σχετικά ασφαλών πυρηνικών σταθμών είναι ελάχιστες.
Για παράδειγμα, η Japan Steel Works είναι η μοναδική εταιρεία στον κόσμο που μπορεί να κατασκευάσει το κεντρικό τμήμα ενός αντιδραστήρα σε ένα κομμάτι ώστε να αποφεύγονται οι διαρροές ραδιενέργειας. Η ετήσια παραγωγικότητα της είναι 4 τμήματα το χρόνο και με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις θα φτάσει τα 8 στην επόμενη χρονιά. Επομένως κάθε χώρα που έχει πυρηνικές φιλοδοξίες και δεν κάνει συμβιβασμούς με θέματα ασφάλειας θα πρέπει να περιμένει στην ουρά και να έχει κάνει την παραγγελία της χρόνια πριν την εμφάνιση της ανάγκης.
Μια επίσπευση της κατασκευής πυρηνικών αντιδραστήρων θα απαιτούσε επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό που θα ήταν αδύνατο να παραχθεί στο χρονικό ορίζοντα μιας δεκαετίας. Επιπλέον, η αύξηση της ζήτησης, το κόστος για ανθρώπινους και τεχνολογικούς πόρους θα εκτόξευε το κόστος κατασκευής κατακόρυφα. Και αυτό με τη σειρά του θα εκτόξευε την τιμή της πυρηνικής κιλοβατώρας και θα την έκανε λιγότερο ελκυστική σε σχέση με τη συμβατική. Συνεπώς το πραγματικό όφελος θα μειώνονταν ακόμα περισσότερο.
Λύση υπάρχει! Και αυτοί που σχεδιάζουν τις πολιτικές τη γνωρίζουν! Βελτίωση της τεχνολογίας και μείωση της κατανάλωσης. Μπορεί αυτό να φαίνεται ασύμβατο με την λογική της «οικονομικής αύξησης» αλλά υπάρχουν άφθονα στοιχεία που δείχνουν ότι δεν κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε την συμβατική τεχνολογία. Για παράδειγμα, η έρευνα του Χάρολντ Φέιβσον από το Πανεπιστήμιο του Princeton, έχει δείξει ότι η απόδοση των εργοστασίων ορυκτών καυσίμων στην Κίνα έχουν μέση απόδοση περίπου 23% και ότι αυτή μπορεί να βελτιωθεί στο 42% μέχρι το 2030. Αυτό σημαίνει μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα ίση με αυτή που θα μπορούσαν να επιτύχουν 250 νέοι πυρηνικοί σταθμοί! Τα εργοστάσια της Ινδίας είναι ελάχιστα πιο αποδοτικά και έχουν τα ίδια περιθώρια βελτίωσης.
Επομένως, οι επενδύσεις σε πιο αποδοτικά συμβατικά εργοστάσια θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν τα υποτιθέμενα περιβαλλοντικά οφέλη που προκύπτουν από την κατασκευή δεκάδων νέων πυρηνικών σταθμών σε όλη τη Γη. Και, αν όντως το ζήτημα είναι η μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, θα μπορούσαν να προλάβουν και το χρονικό ορίζοντα της μιας δεκαετίας για την αντιστροφή της εικόνας σχετικά με την υπερθέρμανση του πλανήτη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου