Das Leben Der Anderen
Οι Ζωές των Άλλων (2006)
Γερμανία
Όταν ακούς φράσεις όπως η "ταινία της χρονιάς", διαβάζεις αφιερώματα και κριτικούς να "αυτομαστιγώνονται" για την αρχική τους κριτική να κρατάς μικρό καλάθι.
Στην περίπτωση της ταινίας "Οι Ζωές των Άλλων" το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τρέξεις να τη δεις. Γερμανία, σοσιαλισμός, Στάζι...
Ένας έρωτας, ένας συγγραφέας που τα βάζει με το καθεστώς κι ένας πράκτορας (σ.σ το ρόλο υποδύθηκε ο Ούρλιχ Μούλε, που έφυγε από τη ζωή) που κάνει τη δική του επανάσταση.
Lock, Stock and Two Smoking Barrels
Δύο Καπνισμένες Κάνες (1998)
Μ.Βρετανία
Το πρωτοποριακό φιλμ από τον Γκάι Ρίτσι και συνάμα το ντεμπούτο του στις ταινίες μεγάλους μήκους (το 1998) κατάφερε να κερδίσει το παγκόσμιο κοινό με το πρωτοποριακό του σενάριο και την απίστευτη πλοκή του.
Αν αναζητάς μία ταίνια με αύρα από τα νοσταλγικά 90s, "θανατηφόρες" ατάκες, χωρίς ηχηρό όνομα στο καστ και υψηλές δόσεις κυνισμού τότε το "Δύο Καπνισμένες Κάνες" είναι αυτό που ψάχνεις.
Και αν στις ταινίες η μουσική παίζει πρωτεύοντα ρόλο, τότε το έξοχο μουσικό background και το Hundred Mile High City των Ocean Colour Scene αποτελούν το κερασάκι στην "καπνισμένη" από δράση "τούρτα".
Oldboy
Oldboy (2003)
N. Κορέα
Το πιο αρρωστημένο, παρανοϊκό, επιβλητικά άγριο αλλά αισθητικά άρτιο έργο που έχει στριφογυρίσει μέσα στο DVD μου!
Κορεάτικης προέλευσης με βραβεία που πείθουν κάθε άπιστο Θωμά για την ποιοτική εγκυρότητα της ταινίας.
Όσο για το σενάριο, σε κάνει να απορείς για το μέχρι που μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο μυαλό, όταν ακούει τη λέξη "εκδίκηση". Σίγουρα σε τόσο σκοτεινό σημείο, που νιώθεις ότι δεν υπάρχει κανένα φως στο τούνελ...
City of God (2002)
Η πολη του Θεου
Βραζιλια
«Πόλη του Θεού» είναι ένα συγκρότημα κατοικιών στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, το οποίο στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, έγινε ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη στη πόλη! Ο νεαρός Φουζέ πολύ ευαίσθητος για να γίνει εγκληματίας και πολύ έξυπνος για να δουλέψει σε άθλιες δουλειές του ποδαριού, ανακαλύπτει τελικά, τη δική του οδό διαφυγής… Ο Φουζέ βλέπει τα πράγματα διαφορετικά, έχει το μάτι ενός καλλιτέχνη και πολύ γρήγορα, θα πιάσει στα χέρια του μια φωτογραφική μηχανή, μέσα από την οποία θα δει τη ζωή αλλιώς, κάνοντας τα πρώτα του βήματα προς τη λύτρωσή του!
Ντοκυμενταριστικη σκηνοθεσια, ρεαλιστικοτατη απεικονιση της ζωης στις φαβελες, βιαιη ατμοσφαιρα, σοκάρει! Προσωπικα η αγαπημενη μου απο τον παγκοσμιο κινηματογραφο και αξιζει πραγματικα να την δει κανεις.Θα νιωσει σαν να ειναι εκει και τα ζει ενω νιωθεις πραγματικα την αγωνια που νιωθουν ο πρωταγωνιστης.Και οτι ολα αυτα που δειχνει ειναι 100% η πραγματικη ιστορια χωρις να την εχουν ωραιοποιησει η να την κανουν πιο ψευτικη για να τραβηξει την προσοχη του θεατη την κανει ακομα πιο καλη.
Τραγική ειρωνία ο τίτλος της ταινίας, αφου ο Θεός απουσιάζει από τον τόπο αυτό όπου η παιδική εγκληματικότητα οργιάζει.
Das Experiment
Το Πείραμα (2001)
Γερμανία
Μου ζητήθηκε να γράψω για την αγαπημένη μου ταινία εκτός Χόλιγουντ και όπως λέει και το τεράστιο άσμα: "Κάθισα και σκέφτηκα...". Ομολογώ πως είμαι crazy fan των ταινιών που προέρχονται από την αγαπημένη USA. Πρέπει να είναι πολύ καλή μια ταινία από τον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο για να δω ένα έργο ή θα πρέπει να παίζει αγαπημένος ηθοποιός (Jean Reno) για την παρακολουθήσω.
Παρόλα αυτά έχω δει αρκετές ταινίες από όλα τα σημεία της γης και μέσα σε αυτές υπάρχουν αρκετές που είναι συγκλονιστικές και όταν τελείωσαν ένιωθα χαρούμενος γιατί πέρασα την ώρα μου βλέποντας κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί τέχνη.
Μια όμως ταινία πραγματικά έχει "καρφωθεί" στο μυαλό μου από τη στιγμή που το είδα εδώ και 8 χρόνια! Πρόκειται για το "Πείραμα" που κυκλοφόρησε το 2001. Με λίγα λόγια, στη Γερμανία ετοιμάζουν ένα πείραμα (κάτι σε στυλ Big Brother) προκειμένου να εξετάσουν τη δύναμη της εξουσίας που μπορεί να αποκτήσει ξαφνικά ένας άνθρωπος.
Δεν θα αποκαλύψω περισσότερα, είναι μια ταινία που πρέπει όλοι όσοι διαβάζετε να τη δείτε (αν δεν το έχετε κάνει) και βάζω στοίχημα ότι δεν πρόκειται ούτε ένας να πει: "Μα καλά τι μπούρδα..." και όποιος το πει θα το κάνει για να ξεχωρίσει!
Warning: Όποιος έχει πρόβλημα με τα νεύρα του, παίρνει φαρμακευτική αγωγή ή έχει... δολοφονικές τάσεις δεν πρέπει να δει την ταινία. Η αν τη δει, να το κάνει μόνος του, χωρίς να βρίσκεται κάποιος κοντά του όταν τελειώσει το εργάκι...
Le Diner De Cons
Δείπνο Ηλιθίων (1998)
Γαλλία
Κατ' αρχάς, να μη το λέτε "Δείπνο Ηλιθίων". Να το λέτε "Λε Ντινέρ ντε Κκκκκόν" (έντονη προφορά στο "κ"), είναι πιο ψαρωτικό και δείχνει εξαρχής ότι δεν πρόκειται για ταινία ότι κι ότι.
Το "Ντινέρ ντε Κκκκκόν" είναι η επιτομή του γαλλικού χιούμορ. Για τους βιαστικούς που μόλις σκεφτήκατε "Ποιό γαλλικό χιούμορ ρε μάστορα;" έχω δυο ονόματα ως απάντηση: 1) Αστερίξ 2) Λούκι Λουκ. Θέλετε κι ένα τρίτο; Ωραία. 3) Μικρός Νικόλας. ΟΚ;
Είχαμε μείνει στο ότι είναι η επιτομή του γαλλικού χιούμορ. Αστείο με φινέτσα και πάνω του κρυμμένο αστείο και αμέσως μετά εξευτελιστικό (για τον "ήρωα") αστείο.
Η υπόθεση είναι απλή (no spoilers): Μια ομάδα της επιχειρηματικής ελίτ του Παρισιού διοργανώνει συχνά βραδινά γεύματα όπου (κρυφά) διαγωνίζονται για το ποιός θα φέρει μαζί του στο δείπνο τον πιο ηλίθιο. Κατόπιν, τους δουλεύουν τρελά και σπάνε πλάκα.
Όλα καλά. Όλα ωραία. Μέχρι που προσκαλούν τον ΠΙΟ ηλίθιο από τους ηλίθιους. Δείτε φάτσα και θα καταλάβετε πόσο προοπτική έχει η ταινία.
Η σκηνή με την οποία λύγισα από τα γέλια: Όταν παίρνει "και καλά" τηλέφωνο για το βιβλίο...
Amores Perros
Xαμένες Αγάπες (2000)
Mεξικό
Μπορεί να είναι δύσκολο να διαλέξεις την "μία και μοναδική καλύτερη ταινία" που έχεις δει, αλλά όσες φορές έχω προσπαθήσει να καταλήξω τουλάχιστον σε μία "χρυσή" πεντάδα, έχω διαπιστώσει ότι χωρίς να το κάνω επίτηδες και χωρίς καμία τάση ψευτοκουλτούρας (μακριά από μας) πάντα οι πέντε "βραβευμένες" στη συνείδηση μου ταινίες δεν είναι αμερικάνικες παραγωγές. Εννοείται πως είμαι κι εγώ παιδί του Χόλιγουντ, αλλά προς έκπληξη μου, οι αγαπημένες μου ταινίες είναι γαλλικές, ισπανόφωνες, ασιάτικες, γερμανικές. Η παγκοσμιοποίηση με τα όλα της. Που να με ενδιέφερε και η πολιτική...
Αφού λοιπόν, μου "πήραν" το Oldboy (το οποίο είναι η μοναδική ταινία που κάθε φορά που τη βλέπω ανακαλύπτω κάτι μεγαλειώδες που δεν είχα προσέξει πριν) τότε πρέπει να πάω με το Amores Perros.
Δεν θα το κουράσω λέγοντας πόσα βραβεία έχει πάρει (στα Bafta, στις Κάνες, στις υποψηφιότητες των Όσκαρ) γιατί ζούμε σε έναν κόσμο που το Elephant του Γκας Βαν Σαντ έχει Χρυσό Φοίνικα και ο Νίκολας Κέιτζ Όσκαρ. Ούτε και η υπόθεση θα φανεί "πρωτότυπη", αφού πρόκειται για τρεις παράλληλες ιστορίες που αλληλοσυνδέονται με ένα ατύχημα, με φόντο τις δύσκολες συνθήκες ζωής στο Μεξικό.
Ναι, το έχετε ξαναδεί το "όνειρο" στο Babel. Και στο 21 Grams. Και στο Crash. Mόνο που τα δύο πρώτα είναι του ίδιου σκηνοθέτη, Αλεχάνδρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, με τη διαφορά ότι το Amores Perros είναι η πρώτη ουσιαστικά ταινία μεγάλης αποδοχής, που έκανε "μόδα" τις ταινίες με τις παράλληλες ιστορίες.
Πολύ απλά, είναι από τις περιπτώσεις που όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, το βλέμμα σου χάνεται στο μαύρο της οθόνης και συνειδητοποιείς ότι ήρθε η ώρα να κλείσεις το DVD όταν ξαναγυρίσει μόνο του στο μενού. Δεν το καταφέρνουν πολλά φιλμ αυτό το φαινομενικά ανούσιο effect.
Σημείωση: Μην θεωρήσετε ότι πρόκειται για κανά μελόδραμα που αρέσει μόνο στις γυναίκες, λόγω του τίτλου "Χαμένες Αγάπες". Απλά πρόκειται για μια ατυχή μετάφραση, μιας και στα ισπανικά το Amores Perros σημαίνει Σκυλίσιες Αγάπες.
Monty Python
Monty Python (1975-1983)
Μ.Βρετανία
Είναι δεδομένο. Είναι σίγουρο. Είναι οριστικό: οι Monty Python είναι ότι πιο αστείο έχει προβληθεί ποτέ σε κινηματογράφο. Μαύρο χιούμορ; Ναι. Βρετανικό; Όχι!
Οι ταινίες "Ένας προφήτης μα τι προφήτης" (κακή απόδοση του Life of Brian) και οι "Ιππότες της ελλεινής τραπέζης" (The Holy Grail) από το 1979 και το 1975 είναι πραγματικά αριστουργήματα για όσους αποφεύγουν το "Δελφινάριο" και τις σειρές του Μαστοράκη.
Ήταν ο προπομπός για τις εξαιρετικές βρετανικές κωμωδίες που ακολούθησαν όπως το "ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα" και το "Full Monty", δημιουργώντας τον όρο "παρωδία".
Vals Im Bashir
Bαλς με τον Μπασίρ (2008)
Ισραήλ
Μπορεί να είναι animation, αλλά είναι ειρωνικό το γεγονός ότι δεν μπορώ να φανταστώ πιο αληθοφανή και σοκαριστικό τρόπο να μεταφέρεις συναισθήματα από τον πόλεμο στο Λίβανο.
Γυρισμένο σε μορφή ντοκιμαντέρ, το Βαλς με τον Μπασίρ είναι καθηλωτικό, με πλάνα, μουσική και σκηνοθεσία που είναι απερίγραπτα ταιριαστά στα συναισθήματα που θέλει να "επιβάλλει".
Επίσης, ο τίτλος του που παραπέμπει σε συγκεκριμένη σκηνή, απλά είναι το κερασάκι στην τούρτα, μαζί με δεκάδες άλλες στιγμές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη σου, πολύ καιρό αφού παρακολουθήσεις το φιλμ.
Απλά πάει ένα βήμα παραπέρα το animation και αποδεικνύει ότι αυτή η τεχνική δεν αφορά μόνο τα παιδιά και τη Disney, όπως είχε κάνει την προηγούμενη χρονιά, το επίσης αριστουργηματικό, γαλλόφωνο Persepolis.
Die Welle
Το Κύμα (2008)
Γερμανία
"Το Κύμα", μία μίξη δράματος και θρίλερ μου άρεσε ιδιαίτερα λόγω του σεναρίου του, το οποίο ήταν ουσιαστικά μια εξαιρετική αλληγορία για τα αυταρχικά καθεστώτα, με ποιον τρόπο μπορεί να επηρεάσει ο προσηλυτισμός στην ιδεολογία τους, όπως βέβαια και να χαθεί πολύ εύκολα ο έλεγχος.
Η ιστορία διαδραματίζεται κυρίως σε σχολικές αίθουσες, στο περιβάλλον των μαθητών και περιστρέφεται γύρω από το μάθημα του αμφιλεγόμενου καθηγητή (και πρωταγωνιστή) ο οποίος διδάσκει τα παιδιά το πώς είναι να ανήκουν σε μια οργάνωση με αυξανόμενη δύναμη, ιδεολογία και σκοπό.
Η ταύτιση όμως των μαθητών οδηγεί σε δραματικά αποτελέσματα, που εμφανίστηκαν και κατά τη διάρκεια του παρελθόντος σε επίπεδο κρατών,με το ναζιστικό ξέσπασμα. Μία ταινία-μάθημα για τη δύναμη της προπαγάνδας και των δεινών που μπορεί να επιφέρει μέσω της βίας.
Το καστ και το περιβάλλον που διαδραματίζονται τα γεγονότα ξεφεύγουν από τα τετριμμένα χολυγουντιανά πρόσωπα και τις αμερικανικές μεγαλουπόλείς. Παράλληλα, το δραματικό τέλος στέλνει στο θεατή με μαεστρικό τρόπο το μήνυμα που θέλει να προωθήσει η ταινία.
Μου άρεσαν οι ερμηνείες και ιδιαίτερα των εφήβων που ανταποκρίθηκαν στο ρόλο τους.
Επιπλεον σε κανει πραγματικα να προβληματιστεις το ολο θεμα τις ταινιας και να ταυτισεις ολα αυτα με το ρολο της τηλεορασης σημερα
Εl Laberinto Del Fauno
Ο Λαβύρινθος του Πάνα (2008)
Μεξικό-Ισπανία
Ομολογώ ότι έχω ένα "θεματάκι" με τα παραμύθια. Αν και πλησιάζω επικίνδυνα τα πρώτα -άντα, πάντα είχα και (προφανώς) πάντα θα έχω μια αδυναμία στα φανταστικά πλάσματα, στους παράλληλους κόσμους, στο απόκοσμο και "παράλογο" θέμα γενικότερα...
Δεν θέλει και πολλή σκέψη για να φανταστεί κανείς τι έπαθα όταν είδα για πρώτη φορά το Λαβύρινθο: πρόκειται για την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που αναγκάζεται να μετακομίσει μαζί με τη μητέρα της στο σπίτι του πατριού της, ο οποίος είναι ένας αδίστακτος αξιωματικός του ισπανικού στρατού στα τέλη του εμφύλιου πολέμου.
Εκεί θα ανακαλύψει έναν "Κάτω Κόσμο" όπου συναντάει νεράιδες, μυθικά ζώα, και πλάσματα που ξεφεύγουν από τα όρια της δικής μας φαντασίας και συναντάμε μόνο στον artistique "διεστραμμένο" κόσμο του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο. Και όταν ο φανταστικός αυτός κόσμος έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα, εκεί καταλαβαίνεις ότι η ταινία, πολύ απλά, "τα σπάει".
Τρία Όσκαρ (καλιτεχνική διεύθυνση, μουσική, φωτογραφία) και ένα χαμένο: εκείνο της Ξενόγλωσσης. Αλλά επειδή το πήρε μια άλλη αγαπημένη ταινία (Οι Ζωές των Άλλων), έριξα νερό στο κρασί μου...
Trainspotting (1996)
Μ.Βρετανια
Δεν έχει υπάρξει στην ιστορία του κινηματογράφου τόσο ειλικρινής ταινία που να ασχολείται με τα ναρκωτικά. Γιατί πάνω απ' όλα το Trainspotting δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ευφυέστατη ταινία που ασχολείται με τη ντρόγκα. Βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Irvine Welsh και σκηνοθετημένη από έναν σκηνοθέτη-σύμβολο για τα 90's, τον Danny Boyle.
Άλλοτε καταιγιστική κι άλλοτε νωχελική κι εφιαλτική. Ακριβώς όπως η ζωή των ναρκομανών που τόσο γλαφυρά περιγράφει.Με ερμηνιες απο νεους κυριως ηθοποιους που καναν τα πρωτα τους βηματα που σε κανουν να κολλησεις στην ταινια αλλα και να ζεις αυτο που δειχνει εκεινει την στιγμη
Jeux D' Enfants
Aγάπα Με Αν Τολμάς (2003)
Γαλλία
Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί το Αγάπα Με Αν Τολμάς μου άρεσε τόσο (τρομερά, υπερβολικά) πολύ. Δεν είναι ότι τελείωσε και ήμουν με μουσκεμένα χαρτομάντιλα, δεν είναι ότι άγγιξε κάποιο βαρύγδουπο θέμα, δεν είναι ότι με προβλημάτισε σαν άνθρωπο. Είναι στην κατηγορία ταινιών που απλά σου άρεσε πάρα πολύ. Και μερικές φορές, αυτό μετράει περισσότερο από ένα πολιτικοποιημένο θέμα.
Έχει αυτό το ιδιαίτερο αυτό στυλ κινηματογράφου, που βρίσκεις μόνο στη Γαλλία. Αυτό το χρωματιστό, παιχνιδιάρικο που παίζει με το δράμα και τη χαριτωμενιά, χωρίς να γίνεται γλυκανάλατο και "ακατάλληλο για άντρες", παρόλο που ουσιαστικά είναι ρομαντικό πέρα από κάθε φαντασία. Plus, το soundtrack του είναι φανταστικό...
Der Baader-Meinhof Komplex
Το Σύμπλεγμα Baader Meinhof (2008)
Γερμανία
Στο δρόμο που χάραξε το «Πείραμα» και οι «Ζωές των Αλλων», το «Σύμπλεγμα Μπάαντερ-Μάινχοφ» είναι δυόμιση ώρες σφιχτοδεμένης σκηνοθεσίας, υψηλών αξιών παραγωγής που φέρνουν στο νου χλιδάτη μπλοκμπαστεριά, πολύ καλών ερμηνειών και ιστορικής ακρίβειας.
Ξεκινώντας από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της τότε Δυτικής Γερμανίας και φτάνοντας μέχρι την τρίτη και πιο αιματηρή γενιά τρομοκρατών καλύπτει μια ολόκληρη δεκαετία από τη ιστορία των Ερυθρών Ταξιαρχιών.
Δε σε κουράζει με άσκοπες λεπτομέρειες, δε πλατειάζει στην αφήγηση, δεν θάβει τους χαρακτήρες πίσω από το πιστολίδι, δεν ολισθαίνει σε συναισθηματισμούς. Άνετα ένα από τα καλύτερα δείγματα της τελευταίας πολύ καλής φουρνιάς του γερμανικού κινηματογράφου.
Φυσικα υπαρχουν ακομα εκατονταδες ταινιες αξιες θαυμασμου και πραγματικα αριστουργηματα.
Θα επανελθουμε με το 2ο μερος ενω θα αρχισει και το top 100 ολων των ταινιων.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου