Η Δημοκρατία είναι το μοναδικό πολίτευμα. Δεν έχει αδιέξοδα και όλες οι διαφωνίες λύνονται στις κάλπες. Είναι φορές, όμως, που προσπαθείς να μπεις στην ψυχή της κάλπης και απλά δεν βγάζει νόημα!
Ευάγγελος "The Greek" Μεϊμαράκης
Δεν υπάρχει πολιτική φυσιογνωμία που στην εξαετία της Νέας Δημοκρατίας να αδικήθηκε περισσότερο από τον Ευάγγελο Μειμαράκη. Ενας άτολμος, άνοστος και πάνω απ' όλα αμούστακος Πρωθυπουργός επέβαλε το image του λαϊκού παιδιού με όπλα τον πολιτικό του ετσιθελισμό, τις συχνές επισκέψεις στον Μπαϊρακτάρη, τους άγαρμπους εναγκαλισμούς των διδύμων και τις χοντράδες κορυφής στις Βρυξέλες. Ο Ευάγγελος, όμως, ήταν the real deal. Οταν μιλούσε στις συνεντεύξεις τύπου ως Υπουργός Εθνικής Άμυνας νόμιζες ότι άκουγες τον Κυρ Πέτρο από το συνοικιακό ψιλικατζίδικο. Όταν επιθεωρούσε τα κομμάντα νόμιζες ότι στη θητεία του είχε περάσει από τα ΟΥΚ. Το μυστάκιο του ήταν πιο "τουρκοφάγο" και από του Καραϊσκάκη. Μπροστά του ο Παναγιώτης Ψωμιάδης ήταν του κατηχητικού. Με λίγα λόγια ο Ευάγγελος ήταν η ενσάρκωση αυτού που λέμε "Ελληνάρας" στην πολιτική. Ούτε ποζεριές, ούτε ψευτοτσαμπουκάδες. Οσοι δεν το κατάλαβαν τότε, το κατάλαβαν πρόσφατα. Γιατί τους τσαμπουκάδες με το ΛΑΟΣ μόνο fake δεν τους λες: «Αντε γ…μαλ… που τολμάς και μου λες καλημέρα. Μου λες και καλημέρα εμένα ρε αλήτη, περιθωριακέ, εσύ που θες να με πας στο ειδικό δικαστήριο;» και «Σκατομαλ…, καραγκιόζη, έλα έξω, βγες έξω να σε γ…». Ευτυχώς για την ιστορική αλήθεια.
Γιώργος "Shrek" Πεταλωτής
Η πρώτη φορά που ασχολήθηκα μαζί του, ήταν όταν άκουσα πως τον φωνάζουν “Σρεκ”. Κι επειδή πάντα μου άρεσε ο Σρεκ, γύρισα τον κοίταξα. Wow! Τι παλικάρι είναι τούτο; Έχει δίκιο ο μέλλοντας πεθερός μου που κάθε φορά που τον βλέπει, ρίχνει και κάνα δυο που###λικια. Δεν γίνεται να θες να λέγεσαι κυβέρνηση και η βιτρίνα σου, ο εκπρόσωπός σου να έχει το ροδοκόκκινο πρόσωπο του Πεταλωτή (αν και για να λέμε όλη την αλήθεια) οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν πάντα πρόβλημα σε αυτή τη θέση (σκέψου Ρουσσόπουλο ή Αντώναρο – ο Πεταλωτής μπορεί και να κερδίζει στα σημεία). Αλλά τουλάχιστον ο Ρουσσόπουλος είχε κάπως αυτό το δήθεν κύρος του δημοσιογράφου, ο Αντώναρος τη σοβαρότητα φαρμακοποιού της γειτονιάς που σου λέει πιο χάπι υπέρτασης να πάρεις, ενώ ο Πεταλωτής μιλάει μέσα από τα δόντια του, προσπαθεί να επιβάλλει έναν φλώρικο στη βάση του τραμπουκισμό και γενικώς όχι απλά δεν πείθει, αλλά εξοργίζει το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών. Ο Γιώργος Παπανδρέου παλεύει -και χάνει- με τα κύματα, προσπαθεί να πιάσει στο φιλότιμο τον Έλληνα και έρχεται ο Πεταλωτής και τα διαλύει όλα. Σαν να βγάζει ο Ιμπαγάσα μπαλιά στον κενό χώρο και να του βγαίνει από αριστερά ο Χολέμπας. Δεν ξέρω. Ποτέ δεν κατάλαβα με τι κριτήριο γίνεται κάποιος πολιτικός, που γίνονται αυτά τα κάστινγκ και περνάνε όλοι οι “περίεργοι” και οι αποκρουστικοί αυτού του τόπου. Και κάθε φορά που αναρωτιέμαι “είναι δυνατόν να έχουμε αφήσει αυτή τη χώρα στα χέρια του Πεταλωτή”, νιώθω ακόμη πιο σίγουρος: εμείς είμαστε οι μαλάκες, δεν εξηγείται αλλιώς. Τουλάχιστον, που και που πετάμε και κανένα γιαουρτάκι. Κοιτάξτε τι μας έλεγε...
Άρης Σπηλιωτόπουλος
Η ουσία κάθε πολιτικού, καθ’εμέ, συμπυκνώνεται στο τι επιλέγεις να θυμάσαι από αυτόν ότι δεν είναι πλέον στο προσκήνιο. Το οποίο ποτέ δεν είναι λόγια, τοποθετήσεις και βαρύγδουπες δηλώσεις, αλλά εικόνες. Ο Καραμανλής senior π.χ. είναι (πάντα για μένα) η θριαμβευτική του επιστροφή από την εξορία το 1974, ο Ανδρέας ένα ζιβάγκο να χορεύει λιμανίσιο ζεμπέκικο και ένα νεύμα στην Μιμή να τον ακολουθήσει και –στα πιο πρόσφατα- ο Καραμανλής να τα <βάζει> με τους νταβατζήδες στον Μπαιρακτάρη και ο Τσοχατζόπουλος, γερασμένος καουμπόης, να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα στον Παπαχελά. Με την ίδια λογική, ο Σπηλιωτόπουλος δεν είναι οι εκλογικές πρωτιές του στην Β Αθηνών, αλλά μια φωτογράφηση με πετσέτα (από όπου προέκυψε η Σαλώμη), μια φωτογράφηση πάνω σε ένα γιοτ (κληρονομιά –μαζί με λογαριασμούς εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ από χλιδάτα ξενοδοχεία- από την θητεία του ως Υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης), κάτι βόλτες του αγκαλιά με μια ξανθιά στην Μύκονο και οι παπαρατσέ φωτό του ηδονοθηρικού (τι άλλο θα μπορούσε να είναι;) τζακούζι 6 ατόμων που προσπάθησε ντε και καλά να χτίσει στο σπίτι του στον Λυκαβηττό. Μια χαρά θα ήταν όλα αυτά αν μιλάγαμε για τον Ρουβά, τον Κώστα Σόμμερ ή τον Αλέξη Γεωργούλη. Αλλά ο Άρης ο Πατρινός δεν αποφάσισε να κάνει καριέρα μπροστά στην κάμερα. Η μήπως αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος του και απλά εμείς τον παρεξηγήσαμε. Έτσι και αλλιώς, πλέον δεν υπάρχει πουθενά. Ίσως από ένστικτο αυτοσυντήρησης, ίσως είναι κάπου και κάνει μαθήματα με επικοινωνιολόγους για το πως να μην φαίνεται δάνδης, αλλά ένα παιδί του λαού. Ισως, από την άλλη, απλά ζήλεψε την επιτυχία του Γεωργούλη (σ.σ. πρόσφατα έκανε 30 λέξεων αναφορά στο προσωπό του το αμερικάνικο People) και κάνει εντατικά μαθήματα για να δολοφονήσει επιτέλους την (πατρινή του) προφορά, το μεγαλύτερο –ως γνωστόν- εμπόδιο για κάθε ξένο που θέλει να πετύχει στο Χόλυγουντ. Πάντως, εγώ, να ξέρει, θα πληρώσω ευχαρίστως εισητήριο για να τον δω να παίζει. Στο Broadway, το Δελφινάριο, την Επίδαυρο, το Hollywood ή το Bollywood. Παντού, εκτός από την Βουλή.
Άδωνις "τυπάρας" Γεωργιάδης
Τον φαντάζομαι τον Άδωνι Γεωργιάδη στο σχολείο. Με τζιν σηκωμένο μέχρι τον αφαλό, δερμάτινη ζώνη και καλογυαλισμένα μποτάκια. Πρώτος στο χαβαλέ, αγαπημένος των καθηγητών αλλά τυπάρας σαν τον Καραγκούνη. Ο Άδωνις, όπως και το alter ego του στον Παναθηναϊκό, πέφτει, γκρινιάζει, διαμαρτύρεται, φωνάζει και γι’ αυτό το λόγο έχει τόσο λίγους πιστούς και τόσο πολλούς εχθρούς. Αυτό είναι μωρέ ο Άδωνις. Ένας φωνακλάς Ελληνάρας που λόγω μόρφωσης τράβηξε τον λάθος δρόμο. Το ίδιο κατάλαβα και πριν ένα χρόνο περίπου που πέρασα ένα 8ωρο μαζί του σε μια φωτογράφηση του εκλιπόντος περιοδικού MAX. Τότε που ψάχναμε έναν θαρραλέο να κάνει ελεύθερη πτώση και μόνο ο Γεωργιάδης ανταποκρίθηκε ανάμεσα σε πληθώρα μπρατσαράδων τηλεπαρουσιαστών και ηθοποιών. Στη διαδρομή ήταν μες τον χαβαλέ. Δεν κώλωσε ούτε δευτερόλεπτο να πηδήξει παρά τη γκρίνια της Μανωλίδου. Και για να λέμε την αλήθεια κάτι τέτοιες risky καταστάσεις είναι που τις έχει για πλάκα. Δεν τον φαντάζεσαι ναυαγοσώστη; Αστυφύλακα; Δάσκαλο καράτε; Ο Άδωνις είναι ένας τυπάρας που έμπλεξε σε βουλευτικά έδρανα και διαδηλώσεις, αντί να πίνει τη φραπεδιά του στην πλατεία του Παγκρατίου και να διηγείται ιστορίες των αρχαίων ημών προγόνων.
Μιχάλης "O Θείος" Λιάπης
Τον ξέρεις αυτό τον άβολο θείο σου, αυτόν για τον οποίο κάπως ψιλοντρέπεσαι, αλλά τι να τον κάνεις, θείος σου είναι, θα τον υποστείς στο οικογενειακό τραπέζι; Κάτι τέτοιο ήταν και ο politician-next-door Μιχάλης Λιάπης για την κυβέρνηση της ΝΔ_. Δες, οι ομοιότητες είναι εκεί αν προσέξεις. Ο Λιάπης είναι ο άνθρωπος που θα σταθεί με πονηρούλικο υφάκι δίπλα στην ξεναγό του μουσείου που εξηγεί τις σκιάσεις του πίνακα, και θα τη ρωτήσει το μεγαλύτερο εξυπνακισμό της μεταπολίτευσης με ύφος “τι είπα τώρα ο γάτος”. Έλα, σα να το βλέπεις στο οικογενειακό τραπέζι είναι. Το έχει τσούξει το κρασάκι ο θείος, σουφρώνει χείλια, σηκώνει δεξί φρύδι, απλώνει χέρι πίσω από την πλάτη της καρέκλας και δηλώνει φωναχτά “δηλαδή ρωτάω εγώ τώρα, μια ερώτηση κάνω δηλαδή, οι αρχαίοι άααααλλη τεχνολογία είχανε; Ε; Μια ερώτηση κάνω!” Ο Λιάπης πετάει με ευκολία υπερβολές (το ταξιδάκι με το τραμ είναι σαφέστατα εντυπωσιακότερη εμπειρία από το να ταξιδεύεις με υποβρύχιο, ναι), δίχως συναίσθηση ημιμάθειες (“Στην υγειά του everybody,“ αχά, αμέ), και τιμάει το περήφανο ελληνικό καμάκι. Ναι, στο είπα, είναι ακριβώς ο πονηράκιας Έλληνας θείος που σε ντροπιάζει νομίζοντας ότι είναι “κουλ με την πιτσιρικαρία”, αλλά τι να τον κάνεις; Αυτόν έχεις.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου