Μαρτυρίες "σοκ" σοβιετικών

Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν ήταν για τους Σοβιετικούς, ότι για τους Αμερικάνους το Βιετνάμ. Ένας άσκοπος πόλεμος με χιλιάδες νεκρούς, εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες και σχεδόν όλους όσοι πολέμησαν με αξεπέραστα ψυχολογικά προβλήματα...
Ακόμη και σήμερα τόσα χρόνια μετά οι βετεράνοι του Αφγανιστάν στη Ρωσία αντιμετωπίζονται σαν παρακατιανοί, σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, σαν δολοφόνοι. Η Ρωσία ακόμη και σήμερα θέλει να ξεχάσει αυτόν τον πόλεμο.


Η εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, έγινε στις 27 Δεκεμβρίου του 1979. Το πρόσχημα ήταν η ενίσχυση του φιλοσοβιετικού καθεστώτος της Καμπούλ, που αναρριχήθηκε στην εξουσία ένα χρόνο πριν με πραξικόπημα. Δέκα χρόνια μετά έφευγε και ο τελευταίος Σοβιετικός στρατιώτης από την αφιλόξενη γι αυτούς χώρα.

Ο ανώφελος πόλεμος άφησε 1.000.000 νεκρούς Αφγανούς πολίτες, 15.000 νεκρούς Σοβιετικούς φαντάρους και περισσότερους από 100.000 τραυματίες.

Το εκστρατευτικό Σοβιετικό σώμα το αποτελούσαν κυρίως αμούστακα παιδιά 18 – 20χρονών, που ουσιαστικά παραπλανήθηκαν από το καθεστώς και ενώ νόμιζαν ότι πάνε να χτίσουν σχολεία, νοσοκομεία, να φτιάξουν το δίκτυο ύδρευσης, να κατασκευάσουν δρόμους αλλά και να βοηθήσουν το “σύντροφο” λαό του Αφγανιστάν στο διεθνιστικό του καθήκον, διαπίστωσαν ότι δεν ήταν σωτήρες αλλά μισητοί εισβολείς εφοδιασμένοι με τα πλέον σύγχρονα όπλα, αλλά χωρίς καθόλου ιατρικό υλικό.

Η δημοσιογράφος – συγγραφέας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς στο συγκλονιστικό της βιβλίο “Οι Μολυβένιοι Στρατιώτες” ( ο πρότυπος τίτλος στα ρώσικα είναι Tsinkovye Malchkiki, δηλαδή αγόρια από τσίγκο που παραπέμπει στα σφραγισμένα τσίγκινα φέρετρα στα οποία επιστρέφονταν οι νεκροί στις οικογένειες τους πίσω στην ΕΣΣΔ) ,αποκαλύπτει δεκάδες μαρτυρίες Σοβιετικών στρατιωτών αλλά και γράμματα με τις οικογένειες τους κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου. Το onalert σήμερα σας παρουσιάζει μερικά από αυτά.

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΠΕΖΙΚΟΥ

“ Ύστερα από δύο εβδομάδες δεν απομένει τίποτε από αυτό που κάποτε ήσουν. Το μόνο που αναγνωρίζεις είναι το όνομα σου. Δεν σε ενδιαφέρει τίποτε από το να περάσει και αυτή η μέρα. Δεν ήμουν εγώ, ήμουν κάποιος άλλος. Εγώ που μεγάλωσα παίζοντας κιθάρα, τώρα πυροβολούσα και δεν λυπόμουν κανένα. Δεν με ένοιαζε εάν πυροβολούσα γέροντες, γυναίκες ή παιδιά. Μια μέρα Μάρτιος ήταν γύρισα στην Καμπούλ. Είχα τραυματιστεί στο χέρι. Έξω από τη σκηνή μου όλο το βράδυ οι νοσοκόμοι πετούσαν σε ένα ψηλό σωρό, κομμένα χέρια, κομμένα πόδια, πετούσαν ότι περίσσευε από τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς μας. Τα έβλεπα μπροστά στα μάτια μου...”

Posted in: Ειδησεις