Για να συμπεριληφθεί μια κινηματογραφική ταινία στην κατηγορία του τρόμου πρέπει να πληροί κάποιο από τα ακόλουθα στοιχεία.. Πρέπει να δημιουργεί στο θεατή φόβο, ανατριχίλα και μερικές φορές ακόμα και αηδία. Με απλά λόγια, οι ταινίες που σε κάποιο σημείο τους σας αναγκάσανε να γυρίσετε αλλού το βλέμμα σας, διατηρούν επάξια τον όρο της
«ταινίας τρόμου». Το Ανώνυμο blog σας αποκαλύπτει δέκα ταινίες λόγω των οποίων… σκιάχτηκε κι έκλεισε την τηλεόραση.
Ο Εξορκιστής (1973)
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο Εξορκιστής θα παραμένει στη συνείδηση μας ως μία από τις πιο ανατριχιαστικές ταινίες που κυκλοφόρησαν ποτέ. Δεν νοείται λίστα ταινιών τρόμου χωρίς τον Ντάμιεν Κάρρας μέσα. Όσοι το έχουν δει- δηλαδή σχεδόν όλοι- ακόμα δεν μπορούν να συνέλθουν από την ανατριχιαστική μορφή της μικρής δαιμονισμένης Ρέιγκαν. Πάντα τα τρομακτικά, απόκοσμα παιδάκια μας κάνουν να ανατριχιάζουμε. Η παραφιλολογία γύρω από τους φημολογούμενους ανεξήγητους θανάτους κάποιων από αυτών που συμμετείχαν στη ταινία, πλέκουν ακόμα περισσότερο το πέπλο του μυστήριου γύρω από την ταινία.
Καλύτερη στιγμή: Η σκηνή στο repackage της ταινίας, όπου η Ρέιγκαν κατεβαίνει τις σκάλες με αναποδογυρισμένο το κεφάλι της.
Καλύτερη ατάκα: Λόγω σεβασμού προς την θρησκεία μας δεν μπορούμε να αναπαράγουμε τα ακριβή λόγια. Αρκεί απλά να σας θυμίσουμε την σκηνή με την απρεπή χρήση του σταυρού και τη φράση που αρχίζει με το “F@ck Me…”
Η Λάμψη (1980)
Μια από τις καλύτερες ταινίες του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και το καλύτερο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ. Ο ίδιος ο συγγραφέας δεν είχε μείνει απόλυτα ευχαριστημένος με τη μεταφορά του βιβλίου του από τον ιδιότροπο σκηνοθέτη γιατί δεν έμεινε ιδιαίτερα πιστός στην αρχική ιστορία. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι το ομώνυμο βιβλίο είναι ανώτερο της ταινίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η προσαρμογή του στη μεγάλη οθόνη δεν είναι…ανατριχιαστική. Ένα ξενοδοχείο με πνεύματα κι ένας Τζακ Νίκολσον σε ρεσιτάλ ερμηνείας. Δεν μείναμε απόλυτα ευχαριστημένοι από τον μικρό Ντάνι αλλά δεν μπορούν όλα τα παιδάκια να ερμηνεύουν σαν τον Χάελ Τζόελ Όσμεντ.
Καλύτερη στιγμή: Όταν από τους τοίχους του δωματίου ξεχύνεται ένα κατακόκκινο ποτάμι αίματος.
Καλύτερη ατάκα: “All work and no play make Jack a dull boy”
Ψυχώ(1960)
Ό Άλφρεντ Χίτσκοκ στα καλύτερα του κι η κακιά πεθερά σε όλο της μεγαλείο. Το Bates Motel μας έκανε να δούμε με άλλο μάτι τα φτηνά ξενοδοχεία της μίας βραδιάς αλλά και να αποφεύγουμε τα παρατεταμένα… ντους. Ο Νόρμαν Μπέιτς μην μπορώντας να ξεκολλήσει από την αγκαλιά της αγαπημένης του μητέρας, σκοτώνει στο όνομα της κάθε θηλυκό που την ενοχλεί. Ένα έργο που ανέβασε ψηλά τον πήχη στην κατηγορία των ταινιών τρόμου. Προσοχή όμως! Μην δείτε το remake του 1998, γιατί δεν έχει καμία σχέση με το πρώτο.
Καλύτερη στιγμή: Η σκηνή στο μπάνιο.
Καλύτερη ατάκα: “We all go a little mad sometimes. Haven't you?”
Το Μωρό της Ρόζμαρι (1968)
Ο Αντίχρηστος στην κοιλιά της μητέρας του. Η απόδειξη ότι ο Διάβολος δεν είναι ανάγκη να έχει σάρκα και οστά για να μας φοβίσει. Η πρώην σύζυγος του Γούντι Άλεν, Μία Φάροοου, στο ρόλο σταθμό για την καριέρα της που την έφερε υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα. Ο Ρομάν Πολάνσκι στα πρώτα του βήματα μας δίνει ένα κομψοτέχνημα γεμάτο σασπένς και μυστήριο.
Καλύτερη στιγμή: Στο τέλος της ταινίας όταν- πάρα πολύ έξυπνα- ο σκηνοθέτης δεν δείχνει το πρόσωπο του νεογέννητου παρά αφήνει το κοινό να… αγριευτεί από την κατάμαυρη κούνια του μωρού.
Καλύτερη ατάκα: “To 1966! Τhe year one!”
Το Αυτό (1990)
Όταν ήμαστε μικροί ενθουσιαζόμασταν στα παιδικά πάρτυ με τους κλόουν επειδή μας έφτιαχναν ζωάκια από μπαλόνια. Όσοι όμως σε εκείνη την ηλικία είχαμε δει το “Αυτό” είχαμε διαφορετική άποψη. Τίποτα πιο αγριευτικό, ακόμα και για παιδί ετών 30, από έναν σατανικό κλόουν, ονόματι Πένι Ουάιζ, που στοιχειώνει τα όνειρα μιας ολόκληρης παρέας. Ο Στήβεν Κινγκ υπογράφει ένα ακόμα αριστούργημα τρόμου που γίνεται τηλεταινία και αποτυπώνεται για πάντα στην μνήμη μας ως ένα από τα πιο… spooky θεάματα της έβδομης τέχνης.
Καλύτερη στιγμή: Η σκηνή με τα μπαλόνια που βγαίνουν από τον υπόνομο.
Καλύτερη ατάκα: “Let go. Be afraid. You all taste so much better when you're afraid”
Νεκροταφείο Ζωντανών (1989)
Τα ζόμπι δεν είναι ανάγκη να παραπέμπουν σε splatter και σε αηδιαστικά ανεγκέφαλα όντα. Όταν η οικογένεια Κριντς μετακομίζει σε άλλη πόλη, αγνοεί ότι κοντά στο σπίτι τους βρίσκεται ένα παλιό ινδιάνικο νεκροταφείο. Ο κακομοίρης ο πατέρας θέλοντας να μην στεναχωρήσει την κόρη του εκμεταλλεύεται τον αρχαίο μύθο και θάβει στο ινδιάνικο έδαφος την σκοτωμένη γάτα της. Ε, από εκεί αρχίζει η όλη κατάσταση με εξελίξεις που σε αφήνουν παγωμένο στη οθόνη. Πριν λίγο καιρό μάλιστα, ανακοινώθηκε το remake της ταινίας με πιθανό πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Κλούνεϊ κι αναμένεται να βγει στις αίθουσες το 2008.
Καλύτερη στιγμή: Όταν ο μικρούλης Γκέιτζ μιλάει στο τηλέφωνο με τον πατέρα του.
Καλύτερη ατάκα: “Hi daddy, I love you” ,“Not everything that comes back is the same”
Candyman (1992)
Ένας αστικός μύθος που παίρνει σάρκα και οστά. Αν σταθείς μπροστά σε καθρέφτη και προφέρεις πέντε φορές το όνομα του Candyman, τότε αυτός θα εμφανιστεί μπροστά σου. Ποιος πιστεύει τέτοια πράγματα; Σίγουρα όχι εμείς, αλλά το ίδιο.. λάθος έκανε και η πρωταγωνίστρια, Βιρτζίνια Μάντσεν. Το σενάριο εκμεταλλεύεται την «πιασάρικη» αυτή ιδέα και σε βάζει σε διαδικασία να το δοκιμάσεις και μόνος σου. Μην ανησυχείτε όμως, αυτά γίνονται μόνο στον κινηματογράφο. Ή μήπως όχι;
Καλύτερη στιγμή: Κάθε φορά που εμφανίζεται ο Candyman.
Καλύτερη ατάκα: “Come with me... and be immortal.”
Ειδική μνεία
Η Κατάρα(2003)
Οι Γιαπωνέζοι και γενικότερα η ασιατική κουλτούρα τα τελευταία χρόνια έχει συμβάλλει στην ανάπτυξη αυτού του είδους ταινιών. Ταινίες όπως το “The Ring” έχουν γίνει remake αλά Χόλιγουντ, μα το αποτέλεσμα δεν είναι το ίδιο. Συγκεκριμένα η «Κατάρα» στην αυθεντική, Γιαπωνέζικη εκδοχή της είναι απλά φρικιαστική. Σύμφωνα με έναν ανατολίτικο θρύλο όταν κάποιος σκοτώνεται με μίσος αυτό το μίσος δεν πεθαίνει ποτέ και διαιωνίζεται και στους ζωντανούς. Η μορφή του μικρού παιδιού που εμφανίζεται πάντα εκεί που δεν το περιμένεις, σου προκαλεί εφιάλτες πολλές μέρες αφού έχεις δει το έργο…Απλά μην το παρακολουθήσετε μόνοι σας.
Καλύτερη στιγμή: Όλες οι σκηνές στη σοφίτα.
Καλύτερη ατάκα: Οι απόκοσμοι ήχοι που βγάζουν η μητέρα με το παιδί.
Ο Νυχτοφύλακας (1994)
Μια δανέζικη ταινία τρόμου με… ενδιαφέρον θέμα. Ένας φοιτητής πιάνει δουλειά ως φύλακας νεκροτομείου. Όλα κυλούν φυσιολογικά μέχρι τη στιγμή που έρχονται στο νεκροτομείο τα πτώματα ενός serial killer και τότε η αδρεναλίνη ανεβαίνει επικίνδυνα. Δικαιολογημένα η ταινία έχει κερδίσει πολλά βραβεία και αποδεικνύει την υπεροχή του ευρωπαϊκού κινηματογράφου ακόμα και στην δύσκολη κατηγορία των θρίλερ.
Καλύτερη στιγμή: Όταν αρχίζει και ακούει θορύβους…
Καλύτερη ατάκα: “If I had written down an X every time I had masturbated, there wouldn't be any pencils left in the whole wide world”
Saw (2004)
Από τις καλύτερες ταινίες τρόμου της τελευταίας πενταετίας. Ο σεναριογράφος δίνει ρέστα με μία πρωτότυπη ιδέα κι ένα τέλειο στόρι που δεν χάνει από πουθενά. Ένας ψυχοπαθής δολοφόνος που πρακτικά δεν σκοτώνει τα θύματα του αλλά τους αφήνει να το κάνουν από μόνοι τους, βάζοντας τους σε ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου. Οι πρωταγωνιστές, δύο άντρες, οι οποίοι για να επιζήσουν πρέπει να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον. Όποιος προλάβει, θα ζήσει. Δυστυχώς οι δύο συνέχειες του έργου δεν ήταν τόσο ευφάνταστες όσο το original.
Καλύτερη στιγμή: Η τελευταία σκηνή όπου μένεις άφωνος
Καλύτερη ατάκα: “Game over”
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου