Παρόλα αυτά – κυρίως με τη γαϊδουρινή υπομονή του Harrison – αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν την ηχογράφηση ενός καινούργιου δίσκου, ο οποίος θα συνοδευόταν και από μια κινηματογραφική ταινία.
Τα «σκαθάρια» ήθελαν να πειραματιστούν πάνω στις κλασικές ροκ φόρμες που είχαν εγκαταλείψει για χάρη της ψυχεδέλειας, εμπνευσμένοι περισσότερο από την επανεμφάνιση των The Band, οι οποίοι εκείνο τον καιρό είχαν κάνει κάτι ανάλογο προσελκύοντας πάνω τους – με την πολύτιμη βοήθεια του Bob Dylan – την προσοχή του μουσικού κοινού και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού.
Για να δώσουν έμφαση σε αυτή την επιστροφή στις ρίζες, έδωσαν στο εγχείρημα το συμβολικό όνομα «Get back» και άρχισαν τις πρόβες στα Twickenham Studios στις 2 Ιανουαρίου του 1969.
Πολύ γρήγορα όμως έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα προβλήματα, αφού η συνεχόμενη παρουσία της Όνο και η εμμονή της να δίνει συμβουλές στη μπάντα με την ανοχή – αν όχι ενθάρρυνση – του Lennon, έγιναν η αφορμή για να ξεσκεπαστούν οι βαθύτερες αιτίες που ταλάνιζαν την τετράδα μετά την επιστροφή της από την Ινδία. Στις 10 Ιανουαρίου ο Harrison αποχώρησε λέγοντας πως δεν άντεχε άλλο τη συνεχόμενη κριτική από τον McCartney, αλλά στη συνέχεια πείστηκε να επιστρέψει κυρίως χάρη στις προσπάθειες του Ringo Starr.
Έτσι, στις 22 ξανάρχισαν οι πρόβες, αυτή τη φορά όμως στα στούντιο του αρχηγείου της Apple´s Records, στη συνοικία Mayfair του Λονδίνου. Για τις ηχογραφήσεις του «Get back», ο Harrison έφερε μαζί του τον γνωστό και ως 5ο Beatle, κιμπορντίστα Billy Preston.
Παράλληλα, οι συζητήσεις για την κινηματογράφηση ενός σόου, που στη συνέχεια θα μπορούσε να προβληθεί στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, είχαν φτάσει επίσης σε αδιέξοδο, αφού ο καθένας είχε τη δική του πρόταση για το πού θα έπρεπε να γίνουν τα γυρίσματα. Ο McCartney πρότεινε να παίξουν σε κάποιο μικρό κλαμπ, όπως είχαν κάνει στο ξεκίνημά τους.
Ο Lennon ήθελε να πάρουν ένα πλοίο και να κατευθυνθούν προς την Αφρική, ενώ ως εναλλακτική λύση πρότεινε να πάνε σε ένα άσυλο (!). Η κρουαζιέρα φάνηκε να πείθει τους υπόλοιπους, από πείσμα όμως και μόνο της Όνο, η πρόταση απορρίφθηκε, για να προκριθεί τελικά η λιγότερο εξωτική λύση της ταράτσας του κτιρίου στο οποίο γίνονταν οι πρόβες, εκεί όπου υπήρχε ένα roof garden. O Ringo επιθεώρησε τον χώρο και αποφάνθηκε πως ήταν ιδανικός για αυτό που ήθελαν να κάνουν. Πράγματι, την Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 1969, λίγο πριν το μεσημέρι και χωρίς να έχει προγραμματιστεί από πριν, οι Beatles μαζί με τον Preston, αλλά και την άγρυπνη παρουσία της Όνο, ανέβηκαν στην ταράτσα του κτιρίου, όπου υπάλληλοι της Apple είχαν ήδη τοποθετήσει όργανα και ενισχυτές και άρχισαν να κουρδίζουν.
Οι κάμερες στήθηκαν και μπροστά σε λίγους τυχερούς – αφού το κοινό δεν είχε ενημερωθεί – , τα «σκαθάρια» πραγματοποίησαν την τελευταία τους ζωντανή εμφάνιση, η οποία διήρκεσε 42 λεπτά.
Η συναυλία δεν θα είχε σταματήσει τόσο γρήγορα, αν ένας «παρμένος» γείτονας, ο Stanley Davis, δεν είχε ειδοποιήσει την αστυνομία, παραπονούμενος για τη «φασαρία». Ο Davis, έμπορος μάλλινων υφασμάτων, ο οποίος έμενε στο διπλανό κτίριο, είπε κατά λέξη στους σαστισμένους με το θέαμα στη διπλανή ταράτσα αστυνομικούς: «I want this bloody noise stopped. It’s an absolute disgrace» (Θέλω να σταματήσει αυτός ο γ…… θόρυβος. Είναι εντελώς ελεεινό). Τελείως αντίθετη άποψη εξέφρασε ένας άλλος γείτονας στο τέλος του δρόμου, ο τραπεζικός Alan Pulverness, ο οποίος τελείως απογοητευμένος από το άδοξο τέλος της συναυλίας, είπε στους δημοσιογράφους: «Some people just can’t appreciate good music» (κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να εκτιμήσουν την καλή μουσική).
Στα 42 λεπτά του live, οι Beatles έπαιξαν 5 τραγούδια: το «Get back» (τρεις φορές), το «Don’t let me down» (δυο φορές), το «I’ve got a feeling» (δυο φορές), το «One after 909» και το «Dig a pony». Την ώρα που ο βοηθητικός ηχολήπτης Alan Parsons (ο μετέπειτα ιδρυτής των Alan Parsons Project) άλλαζε τις μπομπίνες, τα «σκαθάρια» αυτοσχεδίασαν πάνω στο «God save the Queen» και πρόβαραν το «I want you (She´s so heavy)».
Αυτά τα δυο τελευταία δεν ηχογραφήθηκαν ούτε κινηματογραφήθηκαν. Όλα τα υπόλοιπα 9 κομμάτια κυκλοφόρησαν σε ένα από τα γνωστότερα LP bootleg της μπάντας, ενώ περιλαμβάνονται και στο φιλμ, το οποίο τελικά βγήκε όχι με την αρχική ονομασία «Get back», αλλά ως «Let it be».
Μετά το τελευταίο τραγούδι, ο Paul McCartney λέει απευθυνόμενος στη γυναίκα του Ringo, Maureen Starkey, «Thanks, Mo!» για να την ευχαριστήσει, επειδή ήταν ίσως η μόνη που αντιμετώπισε το όλο χάπενινγκ με ενθουσιασμό. Στη συνέχεια ο Lennon «ρίχνει» οριστικά την αυλαία λέγοντας το ιστορικό πλέον «I´d like to say thank you on behalf of the group and ourselves and I hope we passed the audition!»
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο «Liverpool Gaumont» στις 20 Μαΐου του 1970 και οι Beatles κέρδισαν το Όσκαρ με το «Let it be» στην κατηγορία καλύτερης μουσικής και ένα Grammy για την καλύτερη μουσική επένδυση.
Κανένα από τα «σκαθάρια» δεν εμφανίστηκε στην τελετή απονομής των Όσκαρ, το οποίο παρουσίασε ο Τζον Γουέιν. Λίγες μέρες αργότερα ο Paul McCartney παρέλαβε το αγαλματάκι, αλλά πλέον η μπάντα είχε διαλυθεί…
Στα «Studio & Rooftop Sessions» περιλαμβάνονται τα εξής τραγούδια:
01. Get back
02. Get back
03. Don't let me down
04. I've got a feeling
05. One after 909
06. Dig a pony
07. I've got a feeling
08. Don't let me down
09. Get back
10. The walk (complete version)
11. Oh! darling
12. Maxwell's silver hammer
13. Across the universe
14. Gone, gone, gone
15. Wake up in the morning (with Linda)
16. She came in through the bathroom window
17. Sausages and french fries - Early in the morning - Hi ho Silver
18. Stand by me
19. Harry Pinsker (Hare Krishna Mantra)
20. Two of us
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου