Εδώ οι κάμερες είναι ως επί των πλείστων δεκαεξάρες και ο κόκκος χοντρός. Εδώ απαριθμούνται πέντε μυθικά splatter, από τα οποία τουλάχιστον τα οκτώ ανήκουν στα πιο αιματηρά ανοσιουργήματα που γυρίστηκαν ποτέ.
Έχουμε και λέμε λοιπόν (με χρονολογική σειρά):
-Un chien andalou(Luis Bunuel, 1929)
Πρόκειται για τα δεκαέξι πιο δυσάρεστα και αινιγματικά λεπτά που γυρίστηκαν ποτέ σε φιλμ. Αν και έχουν περάσει σχεδόν ογδόντα χρόνια από την πρώτη της προβολή, αυτή η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Bunuel (με την συνεργασία του Dali) δεν έχει χάσει τίποτα από την πρωτοποριακή δύναμη των εικόνων της και παραμένει σίγουρα ένα από τα πιο περίεργα δημιουργήματα στην ιστορία του κινηματογράφου.Σ’ αυτόν τον ολιγόλεπτο εφιάλτη είναι αποτυπωμένη η πρώτη - και αναμφισβήτητα η πιο αποκρουστική- επίθεση ενάντια στο ανθρώπινο σώμα.
Μυρμήγκια βγαίνουν από μια τρύπα στην παλάμη, μαλλιά φυτρώνουν σε πρόσωπα και στην πιο διάσημη σκηνή της ταινίας η κόρη ενός ματιού κόβεται στα δύο με μια λεπίδα ξυρίσματος.
Όταν ρωτήθηκε τι σημαίνουν όλ’ αυτά, ο Luis Bunuel απάντησε ξερά: «Ένα κάλεσμα για φόνο».
-The Blood Feast
(Herschell Gordon Lewis, 1963)
Η πρώτη ταινία του είδους. Γυρίστηκε χωρίς καμία πρόβα, σε εννιά ημέρες σ’ ένα ξενοδοχείο του Μαϊάμι από τον Herschell Gordon Lewis έναν πρώην καθηγητή Αγγλικών Ph.D, που μέχρι τότε -απαρνούμενος την ομορφιά της αγγλικής γλώσσας- γύριζε σκανδαλιάρικα nudies χρησιμοποιώντας ελάχιστες λέξεις (ωστόσο στην αγγλική).Ένας Αιγύπτιος μπιρμπιλομάτης εστιάτορας, λατρεύει μια αρχαία θεά για χάρη της οποίας δολοφονεί γυναίκες και συλλέγει διάφορα κομμάτια τους. Μια γλώσσα, μυαλά κι ένα πόδι, αφαιρούνται με εμετικό τρόπο και απεικονίζονται με κάθε λεπτομέρεια σε «full blood color» για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη. Μετά την παρέμβαση ενός αστυνομικού με αλλόκοτο ύφος, το ατάλαντο κορίτσι (Connie Mason-Playmate Ιούνιος 1963) σώζεται και ο μπιρμπιλομάτης αφρικανός πολτοποιείται σ’ ένα συμπιεστή σκουπιδιών.
Οι ηθοποιοί είναι για κλάματα. Το σενάριο για γέλια. Η παρακολούθησή της ταινίας είναι σχεδόν αδύνατη.
Αν όμως αντέχετε στη θέα σπλάχνων και κομματιασμένης ανθρώπινης σάρκας πρόκειται για μια αξεπέραστη, για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, δημιουργία και θεωρείται -δίκαια πια- ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του κινηματογράφου.
Μετά την απροσδόκητη επιτυχία του Blood Feast ο κύριος καθηγητής, αυτοανακηρύχθηκε σε «Γκουρού του Αίματος- Και Πρώτο Σκηνοθέτη Που Έδειξε Ανθρώπους Να Πεθαίνουν Με Ανοιχτά Τα Μάτια» και για αρκετά χρόνια ήταν ο μόνος που γύριζε ταινίες τόσο ακραίες όσο αυτή.
-Texas Chainsaw Massacre
(Tobe Hooper, 1974)
Πρόκειται για μια ταινία-φαινόμενο, που καθιερώθηκε ως μία από τις σημαντικότερες του είδους και βοήθησε να έρθει το splatter πιο κοντά στο πλατύτερο κοινό.Τρεις πρώην υπάλληλοι ενός σφαγείου και ο αιμοδιψής -αν και σχεδόν απολιθωμένος- παππούς τους, ζούνε σε μια απομονωμένη φάρμα γεμάτη με κόκκαλα, μυστικιστικά αντικείμενα και σκορπισμένα ανθρώπινα μέλη (π.χ. ένα χέρι-πορτατίφ). Όταν δύο νεαρά ζευγάρια κι ένας φίλος τους (όλοι εντελώς ηλίθιοι) ξεμένουν από βενζίνη και χτυπούν -με καλή διάθεση είναι η αλήθεια- την πόρτα του αγροτόσπιτου, εμφανίζεται ένας θηριώδης παλαβός ο οποίος φοράει μια μάσκα από ανθρώπινο δέρμα, κρατάει ένα τεράστιο χασαπομάχαιρο και αρχίζει να ξεσκίζει ό,τι ήταν μέχρι τότε δεδομένο στο σινεμά τρόμου.
Όροι όπως, «plots», «χτίσιμο ατμόσφαιρας» ή «εξέλιξη χαρακτήρων», τεμαχίζονται και καταβαραθρώνονται από μία παραισθητική κινηματογράφηση, που αποτυπώνει σκηνές απίστευτης βίας κι ένα μοντάζ που -αν ο γερο-Vertov ζούσε- θα το ονόμαζε χωρίς δεύτερη σκέψη «Σαδιστικό Μοντάζ».
Το σενάριο είναι υποτυπώδες και οι διάλογοι υπάρχουν απλά και μόνο για να αναδείξουν με μεγαλύτερη δύναμη τα ουρλιαχτά αγωνίας και να προετοιμάσουν το έδαφος για την πρώτη βιομηχανική επανάσταση στις ταινίες splatter: Ένα βενζινοκίνητο αλυσοπρίονο Poulan 306A του οποίου ο υστερικός βρυχηθμός καταπίνει από τα μέσα της ταινίας και μετά, την ψυχική μας γαλήνη και μαζί, ολόκληρη την ηχητική μπάντα του φιλμ.
-Dawn of the dead
(George Romero, 1978)
Ο Dario Argento ήταν αυτός που έπεισε τον Romero να γυρίσει ξανά μια ταινία με ζόμπι δέκα χρόνια μετά από το θρυλικό Night of the Living Dead.Οι νεκροζώντανοι έχουν κατακλύσει τη γη (τουλάχιστον όση από αυτήν ανήκει στους Αμερικάνους). Τέσσερις άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι δραπετεύουν μ’ ένα ελικόπτερο κι όταν αυτό μένει από καύσιμα, βρίσκουν καταφύγιο σ’ ένα mall.
Είναι η πρώτη ταινία όπου oι νεκροί τρώνε τους ζωντανούς και η κάμερα καταγράφει με κάθε αιματηρή λεπτομέρεια το τσιμπούσι. Σάρκες ξεσκίζονται, κεφάλια ανοίγουν κι εντόσθια καταπίνονται υπό τους ήχους της απαλής μουσικής υπόκρουσης ενός πολυκαταστήματος (αυτό κι αν είναι πραγματική κόλαση!) και με φόντο αστραφτερές βιτρίνες, καροτσάκια για ψώνια, σιντριβάνια και κυλιόμενες σκάλες.
Με αρκετές δόσεις χιούμορ που πνίγονται στο αίμα, θεωρήθηκε από πολλούς ως ένα σχόλιο του σκηνοθέτη πάνω στην σύγχρονη κοινωνία και τον καταναλωτισμό. Ο ίδιος ο Romero, απέρριψε αυτή τη θεωρία δηλώνοντας ότι δεν κάνει ταινίες για κοινωνικό προβληματισμό αλλά ταινίες για διασκέδαση.
Όπως και στο Night of the Living Dead ο ήρωας είναι μαύρος.
-The Evil Dead
(Sam Raimi, 1981)
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Raimi είναι ίσως το δημοφιλέστερο splatter όλων των εποχών. Γυρίστηκε με πενιχρά μέσα και σχεδόν ανύπαρκτο budget από τον 22χρονο τότε Raimi και μια παρέα φίλων από το σχολείο στους βασικούς ρόλους, από τους οποίους μόνο ο πιο όμορφος (Bruce Campell) είχε κάποια μικρή εμπειρία ως ηθοποιός.Πέντε φίλοι –δύο αγόρια, τρία κορίτσια- φθάνουν σε μια απομονωμένη καλύβα στο δάσος, όπου σκοπεύουν να περάσουν το Σαββατοκύριακο. Καθώς νυχτώνει, ανακαλύπτουν στο υπόγειο της καλύβας ένα παλιό βιβλίο που τιτλοφορείται “Book of the Dead” και μια κασέτα όπου ακούγεται η φωνή ενός καθηγητή να απαγγέλει κάποιο ξόρκι του βιβλίου. Το Κακό που κρύβεται στο δάσος ξυπνάει και η επιπόλαιη παρέα μετατρέπεται σταδιακά σε αιμοδιψείς και κακάσχημους δαίμονες οι οποίοι κατακρεουργούν και κατασπαράζουν αλλήλους και εαυτούς! Στο τέλος τη γλιτώνει μόνο ο όμορφος (o Bruce).
Το The Evil Dead, δίκαια θεωρείται μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους. Διαθέτει τεράστιες ποσότητες αίματος, χιούμορ, αυτοσαρκασμό, μία καταπληκτική και καινοτόμα για την εποχή κινηματογράφηση και εντυπωσιακά ειδικά εφέ και μακιγιάζ.
Στις σκηνές όπου το αίμα ρέει με τους κουβάδες χρησιμοποιήθηκε για λόγους οικονομίας αληθινό αίμα γουρουνιών από το πλησιέστερο σφαγείο, το οποίο διατηρούσαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων σε βαρέλια, ανακατεύοντάς το συνεχώς για να μην πήζει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου