Αυτη η εβδομαδα ειναι πραγματικα φτωχη απο πρεμιερες χωρις καμια ταινια να ξεχωριζει
Hop
| ames Marsden |
Επισήμως, αυτή είναι η πρώτη ταινία αποκλειστικά για το Πάσχα. Τι να κάνουμε, για τους Αμερικανούς δεν είναι ισάξια με άλλες γιορτές κι έτσι ο περίφημος Πασχαλιάτικος Κούνελος παίρνει εδώ τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο επί της μεγάλης οθόνης. Βέβαια, αν εσάς σας μυρίσει Πάσχα, όπως τουλάχιστον το γνωρίζουμε εμείς, το έργο, άλλο τόσο μου μύρισε κι εμένα. Δεν μένει παρά να το δούμε καθαρά σαν ακόμα μία ψυχαγωγική παραγωγή του Χόλιγουντ, από αυτές που κινδυνεύουν να μηδενιστούν επί τη εμφανίσει…
Την γλύτωσε! Ο Tim Hill ξανακάνει το Ο Άλβιν και η Παρέα του, σχεδόν βήμα προς βήμα. Πλέον κοινό χαρακτηριστικό είναι πως ο βασικός ζωντανός χαρακτήρας είναι για πέταμα! Όπως, όμως, και τα Chipmunks, έτσι κι εδώ ο κούνελος (και κάποια κοτοπουλάκια) είναι παραπάνω κι από χαριτωμένα. Η τσιριχτή φωνή των Chipmunks, δε, αντικαταστείτε επάξια από την απόλυτα βρετανική χροιά του Russell Brand, τέτοια που χαρίζει την ιδιαιτερότητα που είχε τόσο ανάγκη ο «ρόλος». Το χιούμορ αξίζει τον κόπο όταν έχει σχέση με το ψηφιακό κομμάτι της ταινίας (με κάποια λεκτικά αστεία του κούνελου να είναι όλα τα λεφτά), το οποίο είναι κι ολοζώντανο ως σχέδιο. Πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους μπόμπιρες, ανεκτή για τους συνοδούς, μπορεί να μην πάρουμε Όσκαρ, αλλά λογικά γλυτώσαμε τα Βατόμουρα…
Την γλύτωσε! Ο Tim Hill ξανακάνει το Ο Άλβιν και η Παρέα του, σχεδόν βήμα προς βήμα. Πλέον κοινό χαρακτηριστικό είναι πως ο βασικός ζωντανός χαρακτήρας είναι για πέταμα! Όπως, όμως, και τα Chipmunks, έτσι κι εδώ ο κούνελος (και κάποια κοτοπουλάκια) είναι παραπάνω κι από χαριτωμένα. Η τσιριχτή φωνή των Chipmunks, δε, αντικαταστείτε επάξια από την απόλυτα βρετανική χροιά του Russell Brand, τέτοια που χαρίζει την ιδιαιτερότητα που είχε τόσο ανάγκη ο «ρόλος». Το χιούμορ αξίζει τον κόπο όταν έχει σχέση με το ψηφιακό κομμάτι της ταινίας (με κάποια λεκτικά αστεία του κούνελου να είναι όλα τα λεφτά), το οποίο είναι κι ολοζώντανο ως σχέδιο. Πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους μπόμπιρες, ανεκτή για τους συνοδούς, μπορεί να μην πάρουμε Όσκαρ, αλλά λογικά γλυτώσαμε τα Βατόμουρα…
Scream 4
.jpg)
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
David Arquette
Neve Campbell
Courteney Cox
Emma Roberts
Hayden Panettiere
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Wes Craven
Δέκα χρόνια έχουν περάσει από το ατελείωτο μακελειό που στοίχειωσε τη ζωή της Sidney Prescott (Neve Campbell) και την τοπική κοινωνία του Woodsboro. Παρά τις οδυνηρές μνήμες, έχει καταφέρει να αφήσει πίσω της τα τραύματα, κυρίως χάρη στο γράψιμο. Επιστρέφοντας όμως στα πάτρια εδάφη, δε θα συναντήσει μονάχα παλιούς γνώριμους, όπως το σερίφη Dewey (David Arquette) και τη σύζυγό του, την πρώην δημοσιογράφο και νυν συγγραφέα Gale (Courteney Cox). Την περιμένει ο ίδιος μασκοφόρος τρόμος με το τηλέφωνο και το μαχαίρι ανά χείρας...
Τη χρονιά που βγήκε το πρώτο «Scream» (1996) ήμουν ακόμα στα θρανία του γυμνασίου. Ξαφνικά, βρεθήκαμε μυριάδες πιτσιρικάδων να μιλάμε γι αυτό, με τη φήμη του να απλώνει με γεωμετρική πρόοδο. Χάρη στην αυτοσαρκαστική πρωτοτυπία του άνοιξε μία νέα προοπτική στο είδος του horror, δίνοντας παράλληλα ασύλληπτη ώθηση τόσο στα slasher movies όσο και σε παντός είδους παρωδίες (βλ. «Scary Movie»). Λίγα χρόνια αργότερα, με τα sequels του πρώτου να συνεχίζουν - τίμια αλλά όχι το ίδιο επιτυχημένα - το θρύλο του ghost-face φονιά, οι περισσότεροι επισκέπτες ενός video-club που έψαχναν ένα φρέσκο και καλό νεανικό slasher στο ανάλογο ράφι, είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στα «Scream», το «I Know What You Did Last Summer» (το μόνο του είδους που στάθηκε αξιοπρεπώς απέναντί τους) και από κει και πέρα το χάος των δεκάδων αποτυχημένων απομιμήσεων της ιδιοφυίας του Wes Craven. Του ανθρώπου που κατόρθωσε να σημαδεύσει με τις ταινίες του το είδος του horror κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα με τα «Last House On The Left» (1972), «The Hills Have Eyes» (1977), «A Nightmare On Elm Street» (1984) και «Scream» (1996).
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
David Arquette
Neve Campbell
Courteney Cox
Emma Roberts
Hayden Panettiere
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Wes Craven
Δέκα χρόνια έχουν περάσει από το ατελείωτο μακελειό που στοίχειωσε τη ζωή της Sidney Prescott (Neve Campbell) και την τοπική κοινωνία του Woodsboro. Παρά τις οδυνηρές μνήμες, έχει καταφέρει να αφήσει πίσω της τα τραύματα, κυρίως χάρη στο γράψιμο. Επιστρέφοντας όμως στα πάτρια εδάφη, δε θα συναντήσει μονάχα παλιούς γνώριμους, όπως το σερίφη Dewey (David Arquette) και τη σύζυγό του, την πρώην δημοσιογράφο και νυν συγγραφέα Gale (Courteney Cox). Την περιμένει ο ίδιος μασκοφόρος τρόμος με το τηλέφωνο και το μαχαίρι ανά χείρας...
Τη χρονιά που βγήκε το πρώτο «Scream» (1996) ήμουν ακόμα στα θρανία του γυμνασίου. Ξαφνικά, βρεθήκαμε μυριάδες πιτσιρικάδων να μιλάμε γι αυτό, με τη φήμη του να απλώνει με γεωμετρική πρόοδο. Χάρη στην αυτοσαρκαστική πρωτοτυπία του άνοιξε μία νέα προοπτική στο είδος του horror, δίνοντας παράλληλα ασύλληπτη ώθηση τόσο στα slasher movies όσο και σε παντός είδους παρωδίες (βλ. «Scary Movie»). Λίγα χρόνια αργότερα, με τα sequels του πρώτου να συνεχίζουν - τίμια αλλά όχι το ίδιο επιτυχημένα - το θρύλο του ghost-face φονιά, οι περισσότεροι επισκέπτες ενός video-club που έψαχναν ένα φρέσκο και καλό νεανικό slasher στο ανάλογο ράφι, είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στα «Scream», το «I Know What You Did Last Summer» (το μόνο του είδους που στάθηκε αξιοπρεπώς απέναντί τους) και από κει και πέρα το χάος των δεκάδων αποτυχημένων απομιμήσεων της ιδιοφυίας του Wes Craven. Του ανθρώπου που κατόρθωσε να σημαδεύσει με τις ταινίες του το είδος του horror κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα με τα «Last House On The Left» (1972), «The Hills Have Eyes» (1977), «A Nightmare On Elm Street» (1984) και «Scream» (1996).
Carlos (2010)
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Edgar Ramirez
Alexander Beyer
Alexander Scheer
Nora von Waldstatten
Ahmad Kaabour
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Olivier Assayas
Καταρχάς, το ζήτημα είναι «στημένο». Υπάρχουν πάμπολες τηλεοπτικές μίνι-σειρές που θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα στην μεγάλη οθόνη, αλλά δεν τους δόθηκε η ευκαιρία. Ευτυχώς, σε αυτήν την περίπτωση, όχι μονάχα άρπαξε την ευκαιρία, αλλά ξεχώρισε σε ένα κάρο βραβεία ανά τον πλανήτη, είτε με την τηλεοπτική, είτε με την κινηματογραφική της ιδιότητα. Καλούμενος να την κριτικάρω, αισθάνομαι λιγάκι εκτός νερών, αφού η ταινία δεν κρύβει τις τηλεοπτικές της καταβολές, δεν είναι κατασκευασμένη με την λογική ενός έπους σαν τον Νονό ή το Υπ’ Αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος, με τα οποία συγγενεύει. Σε κερδίζει σε κάθε της λεπτό, έχει μια εξαιρετική και πάντα ενδιαφέρουσα αφήγηση, άψογη ροή σκηνών, αλλά προσωπικά ένιωσα σαν να κλέβουν λεφτά από την τσέπη μου που δεν μου την πρόβαλαν επί της μικρής οθόνης τσάμπα…
Το Carlos έχει δράμα, έχει πολιτική άποψη, έχει ιστορική σημασία, έχει δράση, έχει νεύρο… δεν έχει ηθοποιούς. Όχι πως είναι κακοί, αλλά δεν αποτυπώνονται στην μνήμη, ούτε αυτοί, ούτε η ερμηνεία τους. Θα έλεγα και πως δεν έχει το εξαιρετικό σενάριο, αλλά το ίδιο το θέμα είναι τόσο καυτό που δουλεύει από μόνο του. Ο Assayas, ένας σκηνοθέτης που δεν χαίρει της μεγαλύτερης εκτίμησης μου, κάνει την καλύτερη του δουλειά επειδή απλά καλείται να κρατάει γκέμια και να χρωματίζει με την κινηματογραφική του εμπειρία κάτι που θα μπορούσε να είναι αδιάφορο για το ευρύ κοινό. Το πετυχαίνει ακριβώς επειδή δεν παίρνει ρίσκα και είναι φανερά προσηλωμένος στον στόχο του, που είναι να ψυχαγωγήσει ένα σοβαρό κοινό. Το μόνο που δεν πρέπει να φοβηθείτε είναι η τεράστια διάρκεια. Προκαλεί την αίσθηση της εμπειρίας και προσδίδει ιδιαιτερότητα στο φιλμ. Όσο για το χοντρό ψαλίδι που έχει πέσει από την τηλεοπτική διάρκεια των 330 λεπτών στην κινηματογραφική των 165, υπάρχουν σημεία που το αντιλαμβάνεσαι, αλλά γενικά δεν ενοχλεί.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου